Ενδιαφέροντα facts που ίσως να μην γνωρίζατε για τα επιτραπέζια

1. Το μεγαλύτερο παιχνίδι Monopoly που έχει παιχτεί ποτέ διήρκεσε 10 μέρες και παίχτηκε μέσα σε ένα ασανσέρ! Η μικρότερη παρτίδα κράτησε μόλις 21 δευτερόλεπτα!

 2. Ο δημιουργός του Risk κέρδισε Oscar (ήταν δημιουργός ταινιών) την ίδια χρονιά που έφτιαξε το Risk.

 3. Αν βάζαμε όλα τα γράμματα του Scrabble στη σειρά, τότε θα γυρίζαμε την Γη 2 φορές!

 4. Ο κάθε παίκτης έχει 64% πιθανότητα να πέσει πάνω σε σιδηροδρομικό σταθμό στη Monopoly!

   5. Η πρώτη φορά που παίχτηκε το φιδάκι ήταν
   στην Ινδια τον 16ο αιωνα!










http://endiaferonta.com/?p=46417

Ένα video με τις σημαντικότερες στιγμές του 2012

Sigourney Weaver

Η Σιγκούρνι Γουίβερ (Sigourney Weaver) γεννημένη στις 8 Οκτωβρίου 1949, είναι Αμερικανίδα ηθοποιός. Είναι περισσότερο γνωστή για το ρόλο της ως Έλεν Ρίπλεϊ που υποδύθηκε στις τέσσερις ταινίες της σειράς ταινιών Άλιεν (Alien): Άλιεν: Ο Επιβάτης του Διαστήματος (Alien, 1979), Άλιενς: Η Επιστροφή (Aliens, 1986), Άλιεν 3: Η Τελική Αναμέτρηση (Alien 3, 1992) και Άλιεν: Η Αναγέννηση (Alien Resurrection, 1997)
Άλλοι γνωστοί ρόλοι της είναι αυτός της Ντέινα Μπάρετ στην ταινία Γκόστμπαστερς (Ghostbusters, 1984) και στη συνέχεια Γκόστμπαστερς 2 (Ghostbusters II, 1989) και της Νταϊάν Φόσεϊ στην ταινία Γορίλες στην Ομίχλη (Gorillas in the Mist: The Story of Dian Fossey, 1988). Έχει επίσης πρωταγωνιστήσεις στις ταινίες Ο Θάνατος και η Κόρη (Death and the Maiden, 1994), Εργαζόμενο Κορίτσι (Working Girl, 1989), Η Παγοθύελλα (The Ice Storm, 1997), Galaxy Quest (1999), Καρδιοκατακτητές (Heartbreakers, 2001), Σκοτεινό Χωριό (The Village, 2004) και Avatar (2009).
Η Γουίβερ έχει λάβει τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ, τρεις για BAFTA κερδίζοντας ένα, δύο υποψηφιότητες για βραβείο Emmy, μία για βραβείο Tony, τρεις για Screen Actors Guild Award και εφτά υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα κερδίζοντας δύο το 1988 για τις ταινίες Γορίλες στην Ομίχλη και Εργαζόμενο Κορίτσι. Ήταν η πρώτη από τις τρεις συνολικά ηθοποιούς που κέρδισε δύο Χρυσές Σφαίρες την ίδια χρονιά.
Η υποψήφιότητά της για Όσκαρ το 1986 για το Άλιενς: Η Επιστροφή θεωρείται ως ορόσημο για την αναγνώριση των ταινιών επιστημονικής φαντασίας, δράσης και τρόμου. Η Γουίβερ έχει εμφανιστεί σε αρκετές ταινίες επιστημονικής φαντασίας και γι' αυτό το λόγο της έχει δοθεί ο τίτλος "The Sci-Fi Queen".
 Παντρεύτηκε τον θεατρικό σκηνοθέτη Τζιμ Σίμσον το 1984 και το 1990 απέκτησαν μια κόρη, την Σάρλοτ Σίμσον. Η Γουίβερ τραβά τα βλέμματα λόγω του ύψους της. Είναι 1 μέτρο και 83 εκατοστά. Το αγαπημένο της μουσικό συγκρότημα είναι οι Heir to Apollo, ένα ροκ γκρούπ απο την Αλαμπάμα.

Το νησί των συναισθημάτων...

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν

όλα τα  συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση,

η Αγάπη και όλα τα  άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι

επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι

την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται,

η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί  σου;»,

«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι

στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που

επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.

«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.

«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου

χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει

από αυτή βοήθεια.

«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».

«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.

Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:

«Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».

Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν

γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε,

ρώτησε την Γνώση:

«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;

«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.

«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Μάνος Χατζιδάκις

Οι τέλειες γυναίκες της Ταμάρα ντε Λέμπιτσκα (Πηγή: www.lifo.gr)

Η ντε Λέμπιτσκα έγινε διάσημη στην εποχή της , όταν ένα γερμανικό γυναικείο περιοδικό εκείνης της εποχής δημοσίευσε στο εξώφυλλό του, έναν από τους πίνακές της, με τίτλο «Αυτοπροσωπογραφία (Η Ταμάρα στη πράσινη Μπουγκάτι)». Ποζάροντας μέσα σε μια σπορ ανοιχτή πράσινη Μπουγκάτι, ένα από τα ισχυρότερα ανδρικά σύμβολα εκείνης της εποχής, φορώντας αγωνιστικό σκούφο και γάντια οδήγησης, η Ταμάρα με το αγέρωχο ύφος, έδειχνε αυτό που θα συνέβαινε μαζικά αρκετές δεκαετίες αργότερα. Μια γυναίκα να καταλαμβάνει θέσεις -ταμπού- όπως αυτή της οδηγού ενός σπορ αυτοκινήτου -που ως τότε ήταν ένα αποκλειστικά ανδρικό δικαίωμα.

Το 1911 ένας τραπεζίτης της Αγίας Πετρούπολης έδωσε ένα χορό μεταμφιεσμένων, όπου η 14χρονη ανιψιά του, Ταμάρα, εμφανίσθηκε ως Πολωνή χωριατοπούλα. Την ερωτεύθηκε ένας από τους πιο περιζήτητους εργένηδες της πόλης, οΤαντέους Λεμπίτσκι, πλούσιος Πολωνός δικηγόρος και μετά πέντε χρόνια την παντρεύτηκε.Στην τέχνη ως επάγγελμα την έστρεψε η Ρωσική Επανάσταση, από την ανάποδη πλευρά. Εγκατέλειψε τη χώρα το 1918 και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου λίγο αργότερα έφθασαν ο άντρας της και η κόρη της. Αρχικά ζούσε πουλώντας τα χρυσαφικά της, αλλά αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον στράφηκε στη ζωγραφική μετά από προτροπή της αδερφής της, όπου από μικρή είχε δείξει κάποιο ταλέντο. Το μεγαλύτερο ταλέντο της όμως όπως γράφει ο Ρόντερικ Κονγουέκ Μόρις στην «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν», ήταν η βαθιά της γνώση της ιταλικής τέχνης, αναγεννησιακής και μοντέρνας.

Όταν πρωτοεμφανίσθηκε ως ζωγράφος στο Παρίσι το 1922, είχε φροντίσει να παρεμβάλει ανάμεσα στα ονόματά της το αριστοκρατικής απηχήσεως «ντε», αν και τα έργα της υπέγραφε «Λεμπίτσκα» ή στο αρσενικό «Λεμπίτσκι», πράγμα που έκανε ένα κριτικό να νομίσει πως ήταν άνδρας. Στους πίνακές της αυτό που πρώτα και κύρια την ενδιέφερε ήταν να υμνολογήσει το θέμα της, πράγμα το οποίο με τον τρόπο της πετύχαινε, πλην μιας εξαίρεσης. Το πορτρέτο της ερωμένης Νάνα ντε Χερέρα του βαρώνου Κούφνερ, την οποία απέδωσε διόλου κολακευτικά, ίσως γιατί απέβλεπε στη θέση της πλάι στον βαρώνο, την οποία και σύντομα πήρε για να γίνει τελικά γυναίκα του. Ο κόσμος της δεν ήταν η ψυχολογική εμβάθυνση, αλλά η λάμψη, οι ηδονές, τα μετάξια, η υψηλή ραπτική. Περισσότερο την ενδιέφερε η εξωτερική ομορφιά του μοντέλου της, ένα ενδιαφέρον με σεξουαλική διάσταση (ασχέτως φύλου) παρά ο εσωτερικός τους κόσμος.  

Και ως παντρεμένη, μετά ως χήρα και μέχρι το θάνατό της συνέχισε να βρίσκει παρηγοριά στην αγκαλιά όμορφων, νεαρών εραστών και για να τους ευχαριστήσει τους χάριζε πολύτιμους πίνακες από την οικογενειακή συλλογή. Συνέχισε να ντύνεται με εντυπωσιακά καπέλα και ζωηρόχρωμα φορέματα και να οργανώνει πάρτι, παρά το εμφύσημα που την ταλαιπωρούσε. Λίγο πριν από τον θάνατό της, το 1980, ικέτευε τη φίλη της Ελίζαμπεθ Γκίμπελ να τη συνοδέψει στο Παρίσι. Της το αρνήθηκε. Αργότερα εξομολογήθηκε στη βιογράφο της Ντε Λεμπίτσκα τον λόγο: «Ντρεπόμουν, γιατί ήξερα ότι πήγαινε για το σεξ. Και ξέρω ότι αυτό έκανε εκεί». Ήταν γυναίκα, πάνω απ' όλα, ως την τελευταία της στιγμή. Ακόμη και στο κρεβάτι του νοσοκομείου, λένε, προσπάθησε να φλερτάρει με έναν νοσοκόμο. Η βιογράφος της ωστόσο δεν το πιστεύει. Οχι επειδή η Ταμάρα ντε Λεμπίτσκα δεν είχε πια την επιθυμία, αλλά επειδή ο εν λόγω νεαρός δεν ήταν αρκετά ωραίος.