Ενδιαφέροντα facts που ίσως να μην γνωρίζατε για τα επιτραπέζια

1. Το μεγαλύτερο παιχνίδι Monopoly που έχει παιχτεί ποτέ διήρκεσε 10 μέρες και παίχτηκε μέσα σε ένα ασανσέρ! Η μικρότερη παρτίδα κράτησε μόλις 21 δευτερόλεπτα!

 2. Ο δημιουργός του Risk κέρδισε Oscar (ήταν δημιουργός ταινιών) την ίδια χρονιά που έφτιαξε το Risk.

 3. Αν βάζαμε όλα τα γράμματα του Scrabble στη σειρά, τότε θα γυρίζαμε την Γη 2 φορές!

 4. Ο κάθε παίκτης έχει 64% πιθανότητα να πέσει πάνω σε σιδηροδρομικό σταθμό στη Monopoly!

   5. Η πρώτη φορά που παίχτηκε το φιδάκι ήταν
   στην Ινδια τον 16ο αιωνα!










http://endiaferonta.com/?p=46417

Ένα video με τις σημαντικότερες στιγμές του 2012

Sigourney Weaver

Η Σιγκούρνι Γουίβερ (Sigourney Weaver) γεννημένη στις 8 Οκτωβρίου 1949, είναι Αμερικανίδα ηθοποιός. Είναι περισσότερο γνωστή για το ρόλο της ως Έλεν Ρίπλεϊ που υποδύθηκε στις τέσσερις ταινίες της σειράς ταινιών Άλιεν (Alien): Άλιεν: Ο Επιβάτης του Διαστήματος (Alien, 1979), Άλιενς: Η Επιστροφή (Aliens, 1986), Άλιεν 3: Η Τελική Αναμέτρηση (Alien 3, 1992) και Άλιεν: Η Αναγέννηση (Alien Resurrection, 1997)
Άλλοι γνωστοί ρόλοι της είναι αυτός της Ντέινα Μπάρετ στην ταινία Γκόστμπαστερς (Ghostbusters, 1984) και στη συνέχεια Γκόστμπαστερς 2 (Ghostbusters II, 1989) και της Νταϊάν Φόσεϊ στην ταινία Γορίλες στην Ομίχλη (Gorillas in the Mist: The Story of Dian Fossey, 1988). Έχει επίσης πρωταγωνιστήσεις στις ταινίες Ο Θάνατος και η Κόρη (Death and the Maiden, 1994), Εργαζόμενο Κορίτσι (Working Girl, 1989), Η Παγοθύελλα (The Ice Storm, 1997), Galaxy Quest (1999), Καρδιοκατακτητές (Heartbreakers, 2001), Σκοτεινό Χωριό (The Village, 2004) και Avatar (2009).
Η Γουίβερ έχει λάβει τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ, τρεις για BAFTA κερδίζοντας ένα, δύο υποψηφιότητες για βραβείο Emmy, μία για βραβείο Tony, τρεις για Screen Actors Guild Award και εφτά υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα κερδίζοντας δύο το 1988 για τις ταινίες Γορίλες στην Ομίχλη και Εργαζόμενο Κορίτσι. Ήταν η πρώτη από τις τρεις συνολικά ηθοποιούς που κέρδισε δύο Χρυσές Σφαίρες την ίδια χρονιά.
Η υποψήφιότητά της για Όσκαρ το 1986 για το Άλιενς: Η Επιστροφή θεωρείται ως ορόσημο για την αναγνώριση των ταινιών επιστημονικής φαντασίας, δράσης και τρόμου. Η Γουίβερ έχει εμφανιστεί σε αρκετές ταινίες επιστημονικής φαντασίας και γι' αυτό το λόγο της έχει δοθεί ο τίτλος "The Sci-Fi Queen".
 Παντρεύτηκε τον θεατρικό σκηνοθέτη Τζιμ Σίμσον το 1984 και το 1990 απέκτησαν μια κόρη, την Σάρλοτ Σίμσον. Η Γουίβερ τραβά τα βλέμματα λόγω του ύψους της. Είναι 1 μέτρο και 83 εκατοστά. Το αγαπημένο της μουσικό συγκρότημα είναι οι Heir to Apollo, ένα ροκ γκρούπ απο την Αλαμπάμα.

Το νησί των συναισθημάτων...

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν

όλα τα  συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση,

η Αγάπη και όλα τα  άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι

επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι

την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται,

η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.

Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί  σου;»,

«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι

στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που

επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.

«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.

«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου

χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει

από αυτή βοήθεια.

«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».

«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.

Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:

«Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».

Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν

γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.

Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε,

ρώτησε την Γνώση:

«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;

«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.

«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Μάνος Χατζιδάκις

Οι τέλειες γυναίκες της Ταμάρα ντε Λέμπιτσκα (Πηγή: www.lifo.gr)

Η ντε Λέμπιτσκα έγινε διάσημη στην εποχή της , όταν ένα γερμανικό γυναικείο περιοδικό εκείνης της εποχής δημοσίευσε στο εξώφυλλό του, έναν από τους πίνακές της, με τίτλο «Αυτοπροσωπογραφία (Η Ταμάρα στη πράσινη Μπουγκάτι)». Ποζάροντας μέσα σε μια σπορ ανοιχτή πράσινη Μπουγκάτι, ένα από τα ισχυρότερα ανδρικά σύμβολα εκείνης της εποχής, φορώντας αγωνιστικό σκούφο και γάντια οδήγησης, η Ταμάρα με το αγέρωχο ύφος, έδειχνε αυτό που θα συνέβαινε μαζικά αρκετές δεκαετίες αργότερα. Μια γυναίκα να καταλαμβάνει θέσεις -ταμπού- όπως αυτή της οδηγού ενός σπορ αυτοκινήτου -που ως τότε ήταν ένα αποκλειστικά ανδρικό δικαίωμα.

Το 1911 ένας τραπεζίτης της Αγίας Πετρούπολης έδωσε ένα χορό μεταμφιεσμένων, όπου η 14χρονη ανιψιά του, Ταμάρα, εμφανίσθηκε ως Πολωνή χωριατοπούλα. Την ερωτεύθηκε ένας από τους πιο περιζήτητους εργένηδες της πόλης, οΤαντέους Λεμπίτσκι, πλούσιος Πολωνός δικηγόρος και μετά πέντε χρόνια την παντρεύτηκε.Στην τέχνη ως επάγγελμα την έστρεψε η Ρωσική Επανάσταση, από την ανάποδη πλευρά. Εγκατέλειψε τη χώρα το 1918 και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου λίγο αργότερα έφθασαν ο άντρας της και η κόρη της. Αρχικά ζούσε πουλώντας τα χρυσαφικά της, αλλά αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον στράφηκε στη ζωγραφική μετά από προτροπή της αδερφής της, όπου από μικρή είχε δείξει κάποιο ταλέντο. Το μεγαλύτερο ταλέντο της όμως όπως γράφει ο Ρόντερικ Κονγουέκ Μόρις στην «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν», ήταν η βαθιά της γνώση της ιταλικής τέχνης, αναγεννησιακής και μοντέρνας.

Όταν πρωτοεμφανίσθηκε ως ζωγράφος στο Παρίσι το 1922, είχε φροντίσει να παρεμβάλει ανάμεσα στα ονόματά της το αριστοκρατικής απηχήσεως «ντε», αν και τα έργα της υπέγραφε «Λεμπίτσκα» ή στο αρσενικό «Λεμπίτσκι», πράγμα που έκανε ένα κριτικό να νομίσει πως ήταν άνδρας. Στους πίνακές της αυτό που πρώτα και κύρια την ενδιέφερε ήταν να υμνολογήσει το θέμα της, πράγμα το οποίο με τον τρόπο της πετύχαινε, πλην μιας εξαίρεσης. Το πορτρέτο της ερωμένης Νάνα ντε Χερέρα του βαρώνου Κούφνερ, την οποία απέδωσε διόλου κολακευτικά, ίσως γιατί απέβλεπε στη θέση της πλάι στον βαρώνο, την οποία και σύντομα πήρε για να γίνει τελικά γυναίκα του. Ο κόσμος της δεν ήταν η ψυχολογική εμβάθυνση, αλλά η λάμψη, οι ηδονές, τα μετάξια, η υψηλή ραπτική. Περισσότερο την ενδιέφερε η εξωτερική ομορφιά του μοντέλου της, ένα ενδιαφέρον με σεξουαλική διάσταση (ασχέτως φύλου) παρά ο εσωτερικός τους κόσμος.  

Και ως παντρεμένη, μετά ως χήρα και μέχρι το θάνατό της συνέχισε να βρίσκει παρηγοριά στην αγκαλιά όμορφων, νεαρών εραστών και για να τους ευχαριστήσει τους χάριζε πολύτιμους πίνακες από την οικογενειακή συλλογή. Συνέχισε να ντύνεται με εντυπωσιακά καπέλα και ζωηρόχρωμα φορέματα και να οργανώνει πάρτι, παρά το εμφύσημα που την ταλαιπωρούσε. Λίγο πριν από τον θάνατό της, το 1980, ικέτευε τη φίλη της Ελίζαμπεθ Γκίμπελ να τη συνοδέψει στο Παρίσι. Της το αρνήθηκε. Αργότερα εξομολογήθηκε στη βιογράφο της Ντε Λεμπίτσκα τον λόγο: «Ντρεπόμουν, γιατί ήξερα ότι πήγαινε για το σεξ. Και ξέρω ότι αυτό έκανε εκεί». Ήταν γυναίκα, πάνω απ' όλα, ως την τελευταία της στιγμή. Ακόμη και στο κρεβάτι του νοσοκομείου, λένε, προσπάθησε να φλερτάρει με έναν νοσοκόμο. Η βιογράφος της ωστόσο δεν το πιστεύει. Οχι επειδή η Ταμάρα ντε Λεμπίτσκα δεν είχε πια την επιθυμία, αλλά επειδή ο εν λόγω νεαρός δεν ήταν αρκετά ωραίος.

15 φωτογραφίες που σόκαραν την ανθρωπότητα...

Μια στιγμή μπορεί να κάνει τη διαφορά. Εκείνο το καθοριστικό δέκατο του δευτερολέπτου που ο φωτογράφος επιλέγει να κάνει το κλικ και να αιχμαλωτίσει στο φιλμ του όλη τη δύναμη, τη μαγεία ή τη διαστροφή που κρύβει η εικόνα την οποία αντικρίζει. Κι από εκεί και πέρα, η φωτογραφία, αυτή η δισδιάστατη «φέτα» της πραγματικότητας, μπορεί να πάρει τερατώδεις διαστάσεις. Να γίνει σύμβολο για κοινωνίες, λάβαρο για επαναστάτες ή «εικονοστάσι» για κάθε άνθρωπο με ευαισθησίες.
Δείτε τις ιστορίες πίσω από 15 εμβληματικές ιστορίες των τελευταίων δύο αιώνων, συνεχίζουμε να στηρίζουμε εκείνο τον τίτλο.

Το καθοριστικό κλικ των παρακάτω εικόνων, μπορεί να μην άλλαξε τις ίδιες τις στιγμές που απαθανάτισε, άλλαξε όμως την οπτική μεγάλου μέρους της ανθρωπότητας και έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της γνώσης και της ευαισθητοποίησης. Και τελικά, έκανε την υπερβολή του «μια εικόνα χίλιες λέξεις» να μοιάζει ανεπαρκής. Αν διαφωνείτε, παρατηρήστε τις φωτογραφίες που ακολουθούν και μετρήστε… χιλιάρικα λέξεων, σκέψεων, συναισθημάτων.

• Θέα από το παράθυρο στο Le Gras, Joseph Niépce, 1826

Ή αλλιώς, πώς ξεκίνησαν όλα. Ο Niépce στέκεται στο παράθυρό του, και χρησιμοποιεί για πρώτη φορά στην Ιστορία της ανθρωπότητας ένα συγκεκριμένο υλικό για να δημιουργήσει μια εικόνα: Τον Ήλιο. Πρόκειται για την ηλιογραφία του Niépce που δεν διεκδικεί δάφνες ανάλυσης ή σύνθεσης (πρόκειται, σε περίπτωση που δυσκολεύετε να «διαβάσετε» την εικόνα, για μια οροφή και την καμινάδα της), αλλά ήταν στην ουσία ο πρόγονος της δαγκεροτυπίας, της τεχνικής δηλαδή του Λουί Νταγκέρ, που μια δεκαετία αργότερα βασίστηκε στην δουλειά του Niépce για να παράξει την πρώτη φωτογραφία του κόσμου.

• Loyalist Militiaman at the Moment of Death, Robert Capa, 1936

Πρόκειται για μία από τις πιο γνωστές και πιο πολυσυζητημένες φωτογραφίες πολέμου: Ο φερόμενος ως ρεπουμπλικάνος Borrell Garcia δέχεται πυρά και σκοτώνεται ακριβώς την στιγμή της λήψης, κατά την διάρκεια μάχης του ισπανικού εμφυλίου. Η αυθεντικότητα της φωτογραφίας έχει δεχθεί αρκετά πυρά κατά καιρούς –ότι πρόκειται για «στημένη» σκηνή, ότι το μέρος δεν ταυτίζεται με εκείνο στο οποίο πέθανε ο αναρχικός Garcia κλπ. Σε κάθε περίπτωση όμως, έγινε αντιπολεμικό λάβαρο σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο, αφότου δημοσιεύθηκε στο γαλλικό περιοδικό VU και στη συνέχεια στο αμερικανικό Life.

• Migrant Mother, Dorothea Lange, 1936

Η Αμερική βιώνει τη μεγάλη κρίση (ναι, η δική μας δεν είναι η πρώτη στον κόσμο) και εκατοντάδες άνεργοι ξεκινούν για άλλες πολιτείες, για να βρουν δουλειά και καλύτερη ζωή. Η γυναίκα της φωτογραφίας είναι μια τέτοια περίπτωση: Πρόκειται για την Florence Owens Thompson, χήρα με επτά παιδιά, τα οποία αναγκαζόταν εκείνο τον καιρό να ταΐζει σκοτωμένα πουλιά και λαχανικά από τα γύρω χωράφια. Στην διαδρομή προς μια «καλύτερη ζωή», την συναντά η φωτογράφος Dorothea Lange και, μαγνητισμένη, τραβά την συγκεκριμένη φωτογραφία, η οποία έγινε σύμβολο της μεγάλης κρίσης.

• Segregated Water Fountains in North Carolina, Elliott Erwitt, 1950

Κοιτάζοντας την συγκεκριμένη φωτογραφία, αντιλαμβάνεται κανείς πόσα άλλαξαν μέσα σε μισό αιώνα. Οι κοινωνικοί διαχωρισμοί μέχρι και την δεκαετία του ’50 επέβαλαν την ύπαρξη διαφορετικής βρύσης για «λευκούς» και «έγχρωμους». Η ανάγκη για αλλαγή, όμως, δεν τελειώνει ποτέ. Πολλές κοινωνικές ομάδες βρίσκονται ακόμη υπό καθεστώς άτυπου ρατσισμού, και σίγουρα η φωτογραφία του Erwitt μιλά στην ψυχή τους.

Οι τρεις αδελφές

Μιλώντας για αλλαγή, μπορείτε να την δείτε στο παραπάνω σετ φωτογραφιών σε όλο της το χρονικό μεγαλείο: Αριστερά, οι τρεις μεσήλικες αδελφές ποζάρουν έχοντας πίσω τους μια φωτογραφία από τα νιάτα τους, ενώ στην δεξιά, ποζάρουν στο ίδιο τραπέζι αρκετά χρόνια μετά, έχοντας πίσω τους την αριστερή εικόνα, και μία κενή θέση στο τραπέζι. Νοσταλγία και απώλεια την ίδια στιγμή.

• Μοναχός προσεύχεται για νεκρό ηλικιωμένο άνδρα, εν αναμονή του τρένου στον σταθμό της Shanxi Taiyuan, 2011

Είναι Νοέμβριος του 2011, και ένας ηλικιωμένος άνδρας κοιμάται στον σιδηροδρομικό σταθμό της Shanxi Taiyuan στην Κίνα. Ο ύπνος του, όμως, φαίνεται να διαρκεί περισσότερο από το κανονικό, και οι γύρω του αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά. H ομάδα πρώτων βοηθειών διαπιστώνει τον θάνατό του και τότε, ένας μοναχός που περιμένει το τρένο του, τον πλησιάζει, του πιάνει το χέρι και πραγματοποιεί ένα τελετουργικό προσευχής, για να αναπαυθεί η ψυχή του. Οι γύρω παρατηρούν αποσβολωμένοι τη διαδικασία, ενώ ο φωτογράφος του Reuters που τυχαίνει να είναι εκεί αποτυπώνει την εικόνα, για να υγράνει τα μάτια πολλών ακόμη χιλιάδων ανθρώπων ανά τον πλανήτη.

• Ο JFK Jr χαιρετά το φέρετρο του πατέρα του, Stan Stearns, 1963

Τον Νοέμβριο του 1963, η Αμερική είδε σε ζωντανή αναμετάδοση την δολοφονία του Προέδρου της. Μετά το εμβληματικό video του θανάτου του J.F. Kennedy, μία στατική εικόνα πήρε με τη σειρά της τον δρόμο της αναγωγής της σε σύμβολο: Ο μικρός γιος του Προέδρου χαιρετά το φέρετρο του πατέρα του, ενώ η συντετριμμένη Jackie στέκεται δίπλα του με την αδερφή του. Ο ασπρόμαυρος θρήνος των Ηνωμένων Πολιτειών σε όλη του την έκταση.

• Black athletes’ silent protest, Associated Press, 1968

Καλοκαίρι του 1968, και οι φυλετικές διακρίσεις για τις οποίες μιλούσαμε λίγα καρέ πιο πριν δεν έχουν ακόμη εξαλειφθεί. Οι μαύροι Αμερικανοί αθλητές Tommie Smith και John Carlos κατακτούν το χρυσό και το χάλκινο μετάλλιο στα 200 μέτρα στους Ολυμπιακούς του Μεξικό, και αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν μια συμβολική κίνηση διαμαρτυρίας πάνω στο βάθρο. Την ώρα που ακούγεται ο αμερικανικός εθνικός ύμνος, φορούν μαύρο γάντι, υψώνουν το χέρι τους και σκύβουν το κεφάλι, χαιρετώντας με τον τρόπο που επίτασσε και το γνωστό κίνημα των Μαύρων Πανθήρων. Την ίδια ώρα, ο λευκός αργυρός Ολυμπιονίκης φορά ένα έμβλημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε ένδειξη υποστήριξης προς τους συναθλητές του. Το αποτέλεσμα; Το κοινό τους γιουχάρει κατά την αποχώρησή τους και η Ολυμπιακή Επιτροπή τους αποπέμπει από τους Αγώνες. «Όταν κερδίζουμε, είμαστε Αμερικανοί αθλητές. Όταν χάνουμε, είμαστε απλώς νέγροι», δήλωσε αργότερα ο Smith, ενώ η φωτογραφία προστέθηκε στο οπτικό οπλοστάσιο ενάντια σε κάθε είδους ρατσισμό.

• Ο σκύλος Leao, Vanderlei Almeida, 2011

Άλλη μία πρόσφατη φωτογραφία, που ωστόσο δεν υπολείπεται δύναμης και ικανότητας να παράγει ισχυρά συναισθήματα σε σύγκριση με τις παραπάνω, η εικόνα του σκύλου Leao προέρχεται από τη Βραζιλία και έχει ληφθεί περίπου ενάμιση χρόνο πριν. Το Ρίο Ντε Τζανέιρο θρηνεί, μετά από φονικές κατολισθήσεις. Σ’ αυτές βρήκε τραγικό θάνατο και το «αφεντικό» του Leao, και ο σκύλος, σε ένδειξη πιο πεισματικής πίστης και από άνθρωπο, αποδεικνύει γιατί το είδος του έχει τιτλοφορηθεί «καλύτερος φίλος μας»: Εδώ τον βλέπουμε να κάθεται επί δεύτερη συνεχόμενη ημέρα στον τάφο του ιδιοκτήτη του.

• Wait for me Daddy, Claude Dettloff, 1940

Ένα τάγμα στρατιωτών παρελαύνει στην Βρετανική Κολούμπια, καθοδόν για το τρένο που θα τους πάει στο πεδίο μάχης. Ένα πεντάχρονο αγοράκι ξεφεύγει από το χέρι της μητέρας του και τρέχει προς έναν από τους στρατιώτες, φωνάζοντας τη φράση του τίτλου. Ολόκληρη η σειρά φαντάρων που φτάνει εντυπωσιακά μέχρι το τέρμα ενός φαινομενικά αέναου βάθους πεδίου, κοιτάζει ανέκφραστα, αλλά σίγουρα, ο καθένας τους πνίγει μέσα του το δικό του παράπονο, αφήνοντας πίσω το παιδί του.

• Οι ερωτευμένοι διαδηλωτές, Rich Lam

Ο Αυστραλός Scott Jones και η Καναδή φίλη του, Alex Thomas, βρίσκονται στο έδαφος και φιλιούνται παθιασμένα. Κι όλα αυτά, λίγο μετά από ένα χτύπημα αστυνομικού προς την κοπέλα με την ασπίδα του, που την έριξε στην άσφαλτο. Το περιστατικό συνέβη στον Καναδά, μετά την ήττα των Vancouver Canucks από τους Boston Bruins σε τελικό κυπέλλου. Οι δικοί μας χούλιγκαν σπάζουν βιτρίνες, οι δικοί τους… τον πάγο.

• Jeff Roberts, 2011

Ένας ακόμη από τους φονικούς τυφώνες που πλήττουν την Αμερική έχει χτυπήσει την πολιτεία της Αλαμπάμα. Μια μητέρα αγκαλιάζει τον γιο της μπροστά στα συντρίμμια που κάποτε ήταν σπίτι τους και τον παρηγορεί για την ολική καταστροφή. Κι αν μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις, όλες τους σε αυτή την περίπτωση, είναι κραυγές.

• Ο Harold Whittles ακούει για πρώτη φορά, Jack Bradley

Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του ’70, και το κωφό αγόρι με το όνομα Harold Whittles δέχεται ένα ακουστικό στο αφτί του. Την στιγμή του κλικ, βλέπουμε την έκφρασή του, όταν ακούει για πρώτη φορά. Πώς άραγε ακούγεται σε κάποιον το θρόισμα των φύλλων, όταν δεν έχει μέτρο σύγκρισης; Πόσο φρικιαστικός του φαίνεται ο θόρυβος ενός αυτοκινήτου και πόσο παράξενη ή εκκωφαντική η ίδια του η φωνή; Μόνο εκείνος γνωρίζει, και μας το μεταφέρει μέσα από αυτή την πολυσυζητημένη φωτογραφία.

• Earthrise, William Anders, 1968

Είναι «τοπίο», αλλά ξεπερνά τα standards του όρου που είχε εφεύρει η ανθρωπότητα κατά τη λήψη της. Ο William Anders την τράβηξε, αλλά δεν ήταν φωτογράφος. Πρόκειται για την χαρακτηρισμένη ως «περιβαλλοντική φωτογραφία με την μεγαλύτερη επιρροή όλων των εποχών», καθώς δεν είναι τίποτα άλλο παρά η πρώτη πραγματική εντύπωση που σχημάτισε η ανθρωπότητα για την Γη. Τόσοι αιώνες θεωριών, τόσοι αφορισμένοι επιστήμονες που μίλησαν για την γαλάζια σφαίρα στην οποία ζούμε, κι όμως, μόλις το 1968, με αυτή τη λήψη του κοσμοναύτη του Apollo 8 μπόρεσε το ανθρώπινο γένος να δει από μακριά το «σπίτι» του. Το περιοδικό LIFE την έκανε εξώφυλλό της στην έκδοση με τίτλο «100 φωτογραφίες που άλλαξαν τον κόσμο» και εμείς μάθαμε λίγο καλύτερα… τον εαυτό μας.

• South/North Korean Relatives, Kim Ho-Young, 2010

Ένας άνδρας από τη Βόρεια Κορέα γνέφει αποχαιρετώντας τον Νοτιοκορεάτη συγγενή του, ο οποίος κλαίει σε πρώτο πλάνο. Η σκηνή διαδραματίστηκε το φθινόπωρο του 2010 στο όρος Kumgang της Βόρειας Κορέας. Εκεί, 436 Νοτιοκορεάτες απέκτησαν πρόσβαση στην «γειτόνισσα» χώρα, για να περάσουν τρεις ημέρες με τους συγγενείς τους, τους οποίους είχαν να δουν από τον πόλεμο του 1950.

Πηγή: otherside.gr

Κινέζικος πολλαπλασιασμός

Νίκος Δήμου

Ο Νίκος Δήμου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1935, είναι συγγραφέας και κειμενογράφος. Αρθρογραφούσε τακτικἀ σε περιοδικά και εφημερίδες. Παλαιότερα δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά στο χώρο της διαφήμισης και της τηλεόρασης.
 Τελείωσε το Κολλέγιο Αθηνών, ενώ παράλληλα σπούδαζε γαλλική φιλολογία στην Αθήνα. Την περίοδο 1954-1960 σπούδασε φιλοσοφία και αγγλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, ενώ ήδη είχε αρχίσει να ασχολείται με το γράψιμο - το πρώτο του βιβλίο εκδόθηκε το 1953. Το 1962 ξεκίνησε να εργάζεται στο χώρο της διαφήμισης και, το 1965, ίδρυσε δική του διαφημιστική εταιρία. Εκτός από επαγγελματικές εμπορικές διαφημίσεις, η εταιρία συμμετειχε σε κοινωφελείς πρωτοβουλίες (π.χ. το σήμα "Δεν ξεχνώ" για την Κύπρο). Από το 1983, ο Ν. Δήμου ασχολείται αποκλειστικά με τη συγγραφή.
Το 1979 άρχισε να δημοσιογραφεί με επώνυμες στήλες στα περιοδικά Επίκαιρα, 4Τροχοί, Τέταρτο, Φωτογράφος, Status, Odyssey, RAM, Car, καθώς και στις εφημερίδες Το Βήμα, Καθημερινή, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και Έθνος της Κυριακής. Διατήρησε πολυετείς συνεργασίες με ειδικές στήλες σε περιοδικά αυτοκινήτου και πληροφορικής.
Στην τηλεόραση, παρουσίασε εκπομπές διαλόγου. Ξεκίνησε με την εκπομπή Μία ταινία - μία συζήτηση και επανήλθε, το 1987, με την εκπομπή Διάλογοι, το 1991 με τις Περιπέτειες Ιδεών και, το 1999, με τις Μεγάλες Παρεξηγήσεις. Στο χώρο του ραδιοφώνου, υπηρξε μέλος της ιδρυτικής ομάδας του 9.84 FM. Αργότερα παρουσίασε εκπομπές και στο Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ. Στο ενεργητικό του έχει δύο δημοσιογραφικά βραβεία (Ιπεκτσί και Μπότση).
Το 1997 το Δημοτικό Συμβούλιο της Ερμούπολης, πατρίδας της μητέρας του, τον ανακήρυξε επίτιμο δημότη. Το 2000 τιμήθηκε για την πνευματική προσφορά του με το βραβείο «Δημήτρης Μητρόπουλος». Στις ευρωεκλογές 2009 ἠταν υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ψηφοδέλτιο του κόμματος Δράση.
Αποτελεί έναν από τους πιο παραγωγικούς Έλληνες συγγραφείς, καθώς έχει εκδώσει περίπου 60 βιβλία. Γνωστότερα είναι συνοπτικά βιβλία του όπου αναλύει και κρίνει την ελληνική πραγματικότητα: Η Δυστυχία του να είσαι Έλληνας, Οι Νέοι Έλληνες, Η Χαμένη Τάξη, Απολογία ενός Ανθέλληνα, κ.α. Από τα πεζά έργα του αναφέρουμε ενδεικτικά τα Παρ' όλα αυτά, Μικρά Βήματα, Το Ημερολόγιο του Καύσωνα και Τολμηρές Ιστορίες.
Περισσότερο στοχαστικά είναι τα έργα του "Ο Έλληνας Βούδδας", "Το Απόλυτο και το Τάβλι" και Τρίπτυχο: Επικοινωνία, Αγάπη, Ελευθερία.
Παράλληλα έχει εκδώσει τα ποιητικά βιβλία, Το Βιβλίο των Γάτων και Ποιήματα 1950-1990.
Στο έργο του περιλαμβάνονται ακόμα δοκίμια ("Προσεγγίσεις", "Οδυσσέας Ελύτης", "Τα Πρόσωπα της Ποίησης", "Η Τέλεια Διαδρομή", "Ψηφιακή Ζωή", "Από την Πορνογραφία στα Κόμικς") αλλά και αυτοβιογραφίες (Από την Μιχαήλ Βόδα στην Σύρου", "Από την οδό Ρήνου στην Ες Στράσε", "Οδός Γαλήνης", "Οι Δρόμοι μου").
'Έχει δημοσιεύσει μεταφράσεις ποιημάτων από αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, λατινικά κι έχει επίσης μεταφράσει τις "Φωνές του Μαρακές" του Elias Canetti.
Καταπιάστηκε με τη φωτογραφία, με δύο φωτογραφικά άλμπουμ και τρεις εκθέσεις φωτογραφίας.
Τελευταίως εκφραζόταν μέσα από το προσωπικό του blog, επικοινωνώντας με αναγνώστες των κειμένων που αναρτούσε. Εκτός από την προσωπική ιστοσελίδα του (στήλη "Επίκαιρα"), αρθρογραφεί στην εφημερίδα LIFO.

Εγώ μπαταξής; Πώς καταφέραμε να στήσουμε μια παγκόσμια οικονομία επάνω σε χρέη; ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ

Ο μακαρίτης ο πατέρας μου είχε αφήσει ευχή και κατάρα να μη δανειστώ. Δεν ξέρω αν ο ίδιος είχε ακολουθήσει τη συμβουλή του. Ίσως όχι - και γι’ αυτό επέμενε.

• Πάντως, εγώ την ακολούθησα. Ακόμα και σε εποχές που πείνασα, δανεικά δεν ζήτησα.(Απεχθάνομαι την εξάρτηση.) Έστησα αργότερα μια επιχείρηση που δούλεψε επί δύο δεκαετίες, έγινε από τις μεγαλύτερες και υγιέστερες στον κλάδο της, χωρίς ποτέ να πάρει δάνειο, ούτε καν να υπογράψει γραμμάτιο. Ήταν συνεπέστατη στις πληρωμές της και όσοι συνεργάστηκαν μαζί της τη θυμούνται.

• Και βρέθηκα τώρα να χρωστάω τρελά (μαζί με κάθε Έλληνα) δεκάδες χιλιάδες ευρώ που ουδέποτε δανείστηκα και άλλα τόσα σε χαράτσια, έκτακτες εισφορές, τέλη, επίδομα αλληλεγγύης, κ.λπ., πέρα από τους τακτικούς φόρους.

• Πώς καταφέραμε να στήσουμε μια παγκόσμια οικονομία επάνω σε χρέη; Ξαφνικά, το κύριο πρόβλημα όλων είναι τα δάνεια και τα επιτόκιά τους. Τα οποία καθορίζουν οι «αγορές». (Που, τελικά, μπορεί να είμαστε πάλι εμείς, ως καταθέτες τραπεζών, αγοραστές ομολόγων, κ.λπ.) Οι οποίες, όπου βλέπουν αυξημένο ρίσκο, ανεβάζουν τον τόκο και κάνουν τα δάνεια απρόσιτα. Διακινδυνεύουν χρήματα!

• Κάθονται τώρα πάνσοφοι οικονομολόγοι και πολιτικοί και συνεδριάζουν μέρες ολόκληρες με σκοπό να κάνουν το χρήμα πιο φτηνό, τα δάνεια πιο προσιτά και να μειώσουν τα spreads. Αν όμως η βασική ασθένεια της παγκόσμιας οικονομίας είναι τα δάνεια, αντί να προσπαθούμε να τα βελτιώσουμε, μήπως θα έπρεπε ν’ ακολουθήσουμε την προτροπή του πατέρα μου; Να τα περιορίσουμε σταδιακά μέχρι την εξάλειψή τους; Να θέσουμε αυστηρά όρια και προϋποθέσεις δανειοδότησης, ώστε να μη φτάνουμε στο σημερινό χάλι;

• Για ‘μένα η πιο αποτελεσματική οικονομική θεωρία είναι αυτή που ονομάζω: «ο λογαριασμός του μπακάλη». Που σημαίνει: έσοδα δέκα – δαπάνες εννέα (να μένει κι ένα περίσσευμα για απόθεμα). Απλοϊκή; Σαφώς. Αλλά 100% σίγουρη.

• Δεν καταλαβαίνω γιατί όλα τα κράτη πρέπει να δανείζονται. Ακόμα και αυτά που έχουν περίσσευμα! Δεν μπορούν να οργανώσουν έτσι τις οικονομίες τους που να ζούνε από τα έσοδά τους; Τι εισπράξεις έχει ο προϋπολογισμός; Ε, με αυτές θα κινηθεί το κράτος! Πώς το πετυχαίνει αυτό ένα νοικοκυριό ή μια επιχείρηση;

• Ίσως είμαι αφελής, αλλά δεν θεωρώ πως η διαχείριση ενός κράτους διαφέρει από τη διαχείριση μιας επιχείρησης ή ενός νοικοκυριού. Κράτος μπαταξής σαν το δικό μας που χρωστάει σε όλους -εντός και εκτός- και ξανάδανείζεται για να πληρώσει δάνεια, το θεωρώ κολοφώνα ανευθυνότητας, ανικανότητας και ανηθικότητας! 

http://www.lifo.gr/mag/columns/5053

Φυλή στην Τουρκία μιλάει Αρχαία Ελληνικά! [video]

Μπορεί οι περισσότεροι νεοέλληνες να γνωρίζουν ελάχιστα ή να αγνοούν παντελώς την αρχαία ελληνική γλώσσα…

όχι όμως και μία απομονωμένη κοινότητα στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, στη βορειοανατολική Τουρκία

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Βρετανικού Independent , περίπου 5.000 άνθρωποι φαίνεται ότι μιλούν μία διάλεκτο που πλησιάζει εκπληκτικά στην αρχαία ελληνική γλώσσα.

Όπως επισημαίνουν ειδικοί γλωσσολόγοι μέσω αυτής της διαλέκτου μπορούν να εξάγουν πολύ σημαντικά συμπεράσματα για τη γλώσσα του Σωκράτη και του Πλάτωνα, καθώς και το πώς αυτή εξελίχθηκε.

Η κοινότητα ζει σε ένα σύμπλεγμα χωριών κοντά στην τουρκική πόλη της Τραπεζούντας, όπου κάποτε ήταν η αρχαία περιοχή του Πόντου.

Οι γλωσσολόγοι διαπίστωσαν ότι η διάλεκτος, Romeyka, μια ποικιλία από ποντιακά ελληνικά, έχει δομικές ομοιότητες με την αρχαία ελληνική που δεν παρατηρούνται σε άλλες μορφές της γλώσσας που ομιλείται σήμερα. Επίσης η Romeyka παρουσιάζει και πολλές ομοιότητες με το αρχαίο λεξιλόγιο.

Όπως λέει η λέκτορας Φιλολογίας Ιωάννα Σιταρίδου του Πανεπιστημίου του Cambridge η χρήση του απαρεμφάτου έχει χαθεί στα νέα ελληνικά. Όμως, στα Romeyka έχει διατηρηθεί .

Μια πιθανότητα είναι ότι οι ομιλητές αυτής της διαλέκτου είναι οι απευθείας απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων που ζούσαν κατά μήκος των ακτών της Μαύρης Θάλασσας πριν από τον 6ο ή 7ο αιώνα π.Χ., όταν η περιοχή αποικίστηκε αρχικά.

Αλλά είναι επίσης πιθανό να είναι απόγονοι αυτόχθονων πληθυσμών ή μίας μεταναστευτικής φυλής οι οποίοι αναγκάστηκαν να μιλούν τη γλώσσα των αρχαίων ελληνικών αποικιοκρατών.

Οι κάτοικοι της συγκεκριμένης περιοχής είναι ευσεβείς μουσουλμάνοι, γι΄ αυτό και είχαν το δικαίωμα να παραμείνουν στην Τουρκία μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης του 1923.

 

http://parapona-rodou.blogspot.com/2012/07/video_10.html

Μπάστερ Κίτον / Joseph Frank "Buster" Keaton

Ο Τζόζεφ Φρανκ "Μπάστερ" Κίτον VI (Joseph Frank Keaton VI, 4 Οκτωβρίου 1895-1 Φεβρουαρίου 1966) ήταν ένας Αμερικανός κωμικός ηθοποιός και σκηνοθέτης. Γνωστός κυρίως για τις "βωβές" του ταινίες, το "σήμα κατατεθέν" του ήταν η κωμωδία με κινήσεις του σώματος, διατηρώντας, όμως, μια στωική αγέλαστη έκφραση, κερδίζοντας, έτσι το παρατσούκλι "Το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο".

Ο Κίτον αναγνωρίστηκε ως ο έβδομος μεγαλύτερος σκηνοθέτης όλων των εποχών απο το περιοδικό Entertainment Weekly. Το 1999,το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου κατέταξε τον Κίτον στην 21η θέση με τους καλύτερους άντρες ηθοποιούς όλων των εποχών. Το 2002, μια παγκόσμια ψηφοφορία του περιοδικού Sight and Sound κατέταξε την ταινία του Κίτον "Ο Στρατηγός" (The General) στη 15η θέση με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Άλλες τρεις ταινίες του Κίτον έλαβαν ψήφους στην έρευνα του περιοδικού: Η Φιλοξενία μας (Our Hospitality), Σέρλοκ, Ο Νεότερος (Sherlock,Jr.) και Ο Θαλασσοπόρος (The Navigator).

 http://el.wikipedia.org/

Μιχαήλ Γκορμπατσόφ (Mikhail Gorbachev)

Γεννημένος στις 2 Μαρτίου του 1931, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον έντονα πολιτικοποιημένο.
Η οικογένεια του είχε πατροπαράδοτους δεσμούς με το Κομμουνιστικό Κόμμα ενώ είχε ενεργή συμμετοχή στην Οκτωβριανή Επανάσταση.
 Ο  Γκορμπατσόφ οργανώθηκε  στην Κομμουνιστική Νεολαία, στην ηλικία των 15 ετών και έξι χρόνια αργότερα γίνεται δεκτός από το ΚΚΣΕ (Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ένωσης). Η ανέλιξη του στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης υπήρξε γρήγορη. Το 1966 τοποθετείται στη θέση του Γραμματέα της τοπικής Επιτροπής του Κ.Κ.Σ.Ε. στη Σταυρούπολη και μέσα σε 19 χρόνια, το 1985, αναλαμβάνει τη θέση του γενικού γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ αναλαμβάνει πλέον τα ηνία της Σοβιετικής Ένωσης και δίχως  να καθυστερήσει προχωράει στις μεταρρυθμίσεις για τις οποίες έγινε γνωστός σε παγκόσμιο επίπεδο: Την Περεστρόικα και την Γκλασνοστ. Η Περεστρόικα όπως ονομάστηκε, ήταν μια σειρά κοινωνικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων, σε μια προσπάθεια να υπάρξει ισορροπία του κράτους με την λειτουργία της ελεύθερης αγοράς. Παράλληλα ο Γκορμπατσόφ προχώρησε και στην Γλάσνοστ, μια δέσμη μέτρων που καθιέρωναν την ελευθερία της έκφρασης, όπως επίσης επέτρεπαν την ύπαρξη πολιτικών κομμάτων. Ήταν φανερό ότι έπνεε άνεμος αλλαγής στη Σοβιετική Ένωση. Αυτό αποτυπώθηκε και στην εξωτερική πολιτική του ρώσου ηγέτη, ο οποίος το 1987 υπέγραψε τη συμφωνία με τον Ρόναλντ Ρίγκαν για την πυρηνικό αφοπλισμό. Το 1988 διοργανώνονται οι πρώτες ελεύθερες εκλογές στην ΕΣΣΔ με τον Γκορμπατσόφ να τις κερδίζει. Η πρώτη του κίνηση είναι να αποσύρει τα σοβιετικά στρατεύματα από το Αφγανιστάν, δίνοντας έτσι τέλος σε έναν πόλεμο που κρατούσε 10 χρόνια.
Οι ενέργειες αυτές συντελούν ουσιαστικά στη λήξη του ψυχρού πολέμου και παράλληλα καθιστούν τον Γκορμπατσόφ εξαιρετικά δημοφιλή στο εξωτερικό. Χαρακτηριστικά, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ,  Ρόναλντ Ρίγκαν τον περιέγραφε ως «χαρισματικό» και η πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ έλεγε ότι «µαζί του µπορώ να συνεννοηθώ».
 Ως επιστέγασμα των προσπαθειών του, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ τιμάται το 1990 με το νόμπελ Ειρήνης.  
 Οι μεταρρυθμίσεις αποτυγχάνουν και η κατάρρευση έρχεται .Ωστόσο οι σαρωτικές αλλαγές που συντελούνται στο εσωτερικό της Σοβιετικής Ένωσης δεν πετυχαίνουν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Αντίθετα αποσταθεροποιούν περισσότερο την ήδη καταρρέουσα οικονομία, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν τρομακτικές ελλείψεις σε βασικά καταναλωτικά αγαθά. Την ίδια στιγμή η ανεργία χτυπάει «κόκκινο» και σταδιακά ο Γκορμπατσόφ βλέπει να ποσοστά αποδοχής του να πιάνουν πάτο. Η πολιτική αστάθεια κυριαρχεί στην Σοβιετική Ένωση, με τον ρώσο πολιτικό να καταφέρνει να αποτρέψει με μεγάλη δυσκολία το πραξικόπημα της 19 ης Αυγούστου του 1991, το οποίο σχεδίασε η αντιπολιτευόμενη πτέρυγα του ΚΚΣΕ.  Οι υπόλοιπες σοβιετικές δημοκρατίες εκμεταλλευόμενες την αναταραχή συζητούν όλο και πιο έντονα το ενδεχόμενο απόσχισης τους από την ΕΣΣΔ . Τελικά, στις 25 Δεκεμβρίου του 1991 ο Γκορμπατσόφ βλέποντας ότι έχει χάσει τον έλεγχο παραιτείται και παραχωρεί την εξουσία στον Μπόρις Γέλτσιν.  Την επόμενη ημέρα η Σοβιετική Ένωση διαλύεται και επίσημα.   Οι ρώσοι γύρισαν την πλάτη στον τελευταίο ηγέτης της ΕΣΣΔ .
Το 1996, ο Γκορμπατσόφ βάζει υποψηφιότητα για πρόεδρος, ωστόσο αποτυγχάνει. Παράλληλα το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που ίδρυσε το ίδιο έτος αποσπά μικρά εκλογικά ποσοστά. Σταδιακά ο Γκορμπατσόφ περνάει στην αφάνεια, αφού ένα μεγάλο κομμάτι της κοινής γνώμης στη Ρωσία δεν έχει και τόσο θετική άποψη για τον τελευταίο ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης.  Πολλοί είναι αυτοί που τον θεωρούν υπεύθυνο για την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, αλλά και για το χάος που ακολούθησε. Ο ίδιος από τη μεριά του, παραδέχθηκε ότι η προσπάθεια φιλελευθεροποίησης της ΕΣΣΔ θα διέβρωνε την εξουσία του και θα έφερνε την αποσταθεροποίηση, ωστόσο ξεκίνησε τις μεταρρυθμίσεις διότι όπως είπε η χώρα τις χρειαζόταν.
 «Θα μπορούσα να έχω απολαύσει την εξουσία όπως άλλοι πολιτικοί πριν και έπειτα από µένα», υποστήριξε σε συνέντευξη του το 2011, αλλά όπως τόνισε «... αισθανόµουν την τεράστια και ανυπόμονη λαϊκή απαίτηση για αλλαγές». Ο Γκορμπατσόφ έστρεφε τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του και για άλλους λόγους, όπως οι διαφημίσεις που κατά καιρούς συμμετείχε.

 http://newpost.gr/

Σπήλαιο Περάματος: ένας «θησαυρός» από 19 είδη σταλακτιτών και σταλαγμιτών (Ιωάννινα)

Στο βόρειο άκρο της σημερινής λίμνης Παμβώτιδας, στα Ιωάννινα, βρίσκεται ο λόφος του Περάματος, που φιλοξενεί και το γνωστό ομώνυμο σπήλαιο. Το σπήλαιο του Περάματος είναι ένα από τα πιο σημαντικά της χώρας μας και το πρώτο που αξιοποιήθηκε τουριστικά και δόθηκε στο κοινό.
Επίσης, είναι σημαντικό γιατί αποτελεί ένα σπήλαιο γεωλογικά συνδεδεμένο με την παρουσία και την εξέλιξη της λίμνης Παμβώτιδας, αλλά κι επειδή είναι μία από τις λίγες θέσεις με ευρήματα της σπηλαίας άρκτου.
Το σπήλαιο του Περάματος έχει ιδιαίτερα πλούσιο διάκοσμο, γεγονός που από πολύ νωρίς είχε αναφέρει ο σπηλαιολόγος και γεωλόγος Ι. Πετρόχειλος, κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά στην ποικιλία σταλαγμιτών που εμφανίζει.
Το Σπήλαιο Περάματος, όπως ανέφεραν οι αρμόδιοι του σπηλαίου, χρονολογείται περίπου στα 1.500.000 χρόνια, ανήκει στα ασβεστολιθικά σπήλαια και είναι τμήμα κοίτης ποταμού, όταν τα νερά της λίμνης Παμβώτιδας κάλυπταν όλο το λεκανοπέδιο της πόλης των Ιωαννίνων και ο λόφος Γκορίτσα ήταν μια νησίδα. Απαριθμεί 19 είδη σταλακτιτών και σταλαγμιτών, τη στιγμή που σε άλλα σπήλαια συναντώνται 6-10 το πολύ είδη.
Το Σπήλαιο Περάματος Ιωαννίνων ανακαλύφθηκε τυχαία, το 1940, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς οι κάτοικοι του χωριού προσπαθούσαν να βρουν καταφύγιο από τους βομβαρδισμούς.
Με το τέλος του πολέμου, βρέθηκε στο Πέραμα ο Κωνσταντίνος Κασβίκης, γυμναστής και ερασιτέχνης σπηλαιολόγος, ο οποίος, μαζί με την ομάδα του, έβγαλε φωτογραφίες, που δημοσιεύτηκαν στον τοπικό και αθηναϊκό τύπο. Έτσι, έμαθαν για το Σπήλαιο Περάματος Ιωαννίνων ο Ιωάννης και η Άννα Πετροχείλου, οι οποίοι επισκέφθηκαν το Πέραμα και άρχισαν συστηματική εξερεύνηση και χαρτογράφηση του Σπηλαίου, ώστε να αξιοποιηθεί τουριστικά.

Jason deCaires Taylor

Παρακάτω σας παρουσιάζουμε την αυθεντική και σπάνια δημιουργία του Jason deCaires Taylor. Τα υπέροχα υποβρύχια γλυπτά του δημιουργούν μοναδικές, σχεδόν ονειρικές οπτικές θαλασσογραφίες. Αλληλεπιδρώντας με συγκεκριμένες φυσικές, βιολογικές διαδικασίες, τα γλυπτά του Taylor διερευνούν τις περίπλοκες σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στην τέχνη και το περιβάλλον.

Οι τεχνητοί του ύφαλοι προσελκύουν θαλάσσια ζωή και προσφέρουν στο θεατή ένα δυναμικό έργο τέχνης καθώς η μετατόπιση της άμμου στον πυθμένα του ωκεανού αλλάζει τα έργα από στιγμή σε στιγμή.

Fallen Princesses

Τι κι αν τα κινούμενα σχέδια και οι ιστορίες του Γουώλτ Ντίσνεϋ μιλούσαν πάντα για πανέμορφες και ευτυχισμένες πριγκίπισσες παραμυθιών που ζούσαν μακρυά από τα προβλήματα και είχαν ως κοινή – και μόνη – ανησυχία τις ερωτικές τους περιπέτειες;
Η Καναδή φωτογράφος Dina Goldstein παρουσιάζει μια άκρως διαφορετική εικόνα για αυτές, μέσα από τη συλλογή της με τίτλο Fallen Princesses και εξιστορεί με τις φωτογραφίες τις κάποιες διαφορετικές πτυχές που θα μπορούσαν να συμβαίνουν εάν οι πριγκίπισσες αυτές ζούσαν στον υπαρκτό και όχι στον παραμυθένιο κόσμο.

Αντικαθιστώντας τον πλέον κλισέ επίλογο “κι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα” με ρεαλιστικά σενάρια της σκληρής καθημερινότητας, η Dina αποσυνδέει τις ηρωίδες των φωτογραφιών της με το ρόλο που έχουν στα παραμύθια. Ένα ρόλο συχνά επαναλαμβανόμενο όπου κάθε ηρωίδα αποτελεί ένα ανυπεράσπιστο θύμα το οποίο περιμένει εναγωνίως το όμορφο πριγκιπόπουλο για να τη σώσει αλλά και να της δώσει τη πριγκιπική θέση που της αξίζει.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως η φωτογραφία της Χιονάτης απέσπασε δεκάδες βραβεία το 2009 μεταξύ των οποίων και εκείνου της καλύτερης φωτογραφίας της χρονιάς στην Αμερική.

H Κιβωτός του Κόσμου

Η 'Κιβωτός του κόσμου' είναι μία οργάνωση που δραστηριοποιείται πάνω στη μέριμνα παιδιών που ζούσαν σε συνθήκες εξαθλίωσης και υποσιτισμού,χωρίς ιατρική φροντίδα, χωρίς μέλλον, τα περισσότερα από μονογονεϊκές οικογένειες, αλλά και πολλά χωρίς γονείς.
Η 'Κιβωτός' ιδρύθηκε το 1998 από έναν εικοσιεξάχρονο ιερέα,τον πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου με όπλα την αγάπη του για τα παιδιά και την επιθυμία του για τη δημιουργία μιας φωλιάς στοργής και φροντίδας για τα παιδιά αυτά της 'άλλης' Αθήνας.
Παιδιά που βίωναν καθημερινά την εγκατάλειψη, την αδιαφορία,τον ρατσισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό σε μία από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας, την Ακαδημία Πλάτωνος, στον Κολωνό. Βλεποντας την ανείπωτη φτώχεια και την εξαθλίωση των παιδιών αυτών ο πατέρας Αντώνιος δε δίστασε να αφιερώσει τη ζωή του σε αυτό το έργο που, εκτός από έργο αγάπης είναι πια για όλους μας και έργο ζωής. Μαζί με μια μεγάλη ομάδα εθελοντών που πλαισιώνουν ανιδιοτελώς τον πατέρα Αντώνιο, η Κιβωτός συγκεντρώνει σήμερα περίπου τα 250 παιδιά, από βρέφη έως δεκαοχτώ ετών σχηματίζοντας έτσι μία πολυθρησκευτική και πολυπολιτισμική κοινότητα που ανθεί και μεγαλουργεί στο κέντρο της Αθήνας. Τα 150 Ελληνόπουλα, μαζί με τα παιδιά από χώρες όπως, Ρουμανία, Αλβανία, Ουκρανία, Ρωσία, Καζακστάν, Γκάνα, Αφγανιστάν,αλλά και τα παιδιά του πολέμου από το Ιράκ, βιώνουν σήμερα τη στοργή και την ειρήνη της Κιβωτού μακριά από την πρότερη φτώχεια,την πείνα,το ρατσισμό, και άλλες πληγές που μαστίζουν σήμερα την κοινωνία μας.

 Επικοινωνία:
 ΖΗΝΟΔΩΡΟΥ 3 & ΚΑΛΛΙΚΛΕΟΥΣ
Τ.Κ. 10442 – ΑΘΗΝΑ
ΤΗΛ. & FAX: +30 210 5141935
ΤΗΛ: +30 210 5141953

e-mail:  kivotos5@otenet.gr 
 

Ήξερες ότι...

1. Τα στοιχεία του πληκτρολογίου της γραφομηχανής (έως σήμερα Η Υ.) τοποθετήθηκαν μπερδεμένα από τον Christopher Latham το 1868 για ναμπερδεύει τις γραμματείς και να μην μπλοκάρουν από την ταχύτητά τους τις μηχανές.
2.  Eνας αρουραίος αντέχει περισσότερο χωρίς νερό από μια καμήλα.
3.  Kατά μέσο όρο 12 νεογέννητα δίνονται σε λάθος γονείς κάθε μέρα.
4.  Αν τοποθετήσεις μια μικρή ποσότητα λικέρ σε ένα σκορπιό, αυτός θα τρελαθεί και θα τσιμπήσει τον εαυτό του.
5.  H πρώτη νοβέλλα που γράφτηκε σε γραφομηχανή ήτα ο Τομ Σόγιερ.
6.  Στη Σιγκαπούρη είναι παράνομο να μασάς τσίχλα.
7.  Στο Μισούρι, ένας άντρας χρειάζεται άδεια για να ξυριστεί.
8.  Η βέρα φοριέται στο τέταρτο δάχτυλο- παράμεσο γιατί τον παράμεσο διασχίζουν φλέβες που συνδέονται με την καρδιά.
9.  Η ακριβής εξήγηση της φράσης«Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα» δεν έχει σχέση με κανέλλα ή άλλα καρυκεύματα αφού σημαίνει «Έρχομαι από την Κωνσταντινούπολη και σε προσκαλώ να έρθεις στην κορυφή».
10. Το χρυσόψαρο είναι το μόνο ζώο που βλέπει υπέρυθρες και υπεριώδεις ακτίνες φωτός.

Ο ΒΑΤΡΑΧΟΣ

Κάποτε έγινε ένας αγώνας βατράχων. Στόχος να ανέβουν στην ψηλότερη κορυφή ενός πύργου. Πολλοί άνθρωποι μαζεύτηκαν να τους υποστηρίξουν. Ο αγώνας άρχισε. Στην πραγματικότητα, ο κόσμος δεν πίστευε ότι ήταν εφικτό να ανέβουν οι βάτραχοι στην κορυφή του πύργου και το μόνο που άκουγες ήταν: «Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν…». Οι βάτραχοι άρχισαν να αμφιβάλλουν για τους εαυτούς τους. Ο κόσμος συνέχιζε.. «Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν…». Και οι βάτραχοι, ο ένας μετά τον άλλο, παραδέχονταν την ήττα τους, εκτός από έναν, που συνέχισε να σκαρφαλώνει. Στο τέλος, μόνο αυτός, και μετά από τρομερή προσπάθεια, κατόρθωσε να φθάσει στην κορυφή. Ένας από τους χαμένους βατράχους, πλησίασε να τον ρωτήσει πώς τα κατάφερε να ανέβει στην κορυφή. Τότε συνειδητοποίησε ότι…ο Βάτραχος…ήταν κουφός!!! Ποτέ μην ακούτε ανθρώπους που έχουν την κακή συνήθεια να είναι αρνητικοί, γιατί σας κλέβουν τις μεγαλύτερες λαχτάρες και πόθους της καρδιάς σας.

                                   ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑΣ ΚΟΥΦΟΣ ΒΑΤΡΑΧΟΣ!

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ! Pink Noisy ft. Radio Killer - Mestral

You'll be mine

Banksy

Ο Banksy είναι γνωστός Βρετανός καλλιτέχνης του γκραφίτι.Το πραγματικό του όνομα είναι Robert Banks. Τα έργα του είναι συνήθως σατιρικά, σχολιάζοντας ζητήματα πολιτικής και κουλτούρας, με συχνή χρήση του στένσιλ. Αν και έδρα του είναι το Λονδίνο, η τέχνη του συναντάται επίσης σε πόλεις εκτός της Βρετανίας.

Paulo Coelho (Πάουλο Κοέλιο)

 «Κανονικά, παραδεχόμαστε πως μας λείπει ο ενθουσιασμός σε ασήμαντες περιπτώσεις, που δεν έχουν την παραμικρή συνέπεια στο μεγαλείο μιας ύπαρξης. Χάνουμε τον ενθουσιασμό μας με αφορμή τις μικρές κι απαραίτητες ήττες μας στη διάρκεια του Καλού Αγώνα. Και, καθώς αγνοούμε πως ο ενθουσιασμός είναι μια ανώτερη δύναμη, στραμμένη προς την τελική νίκη, τον αφήνουμε να ξεγλιστρήσει μέσα από τα δάχτυλα μας, χωρίς να προσέξουμε πως αφήνουμε να μας ξεφύγει επίσης το πραγματικό νόημα της ζωής μας. Καθιστούμε τον κόσμο υπεύθυνο για την πλήξη μας, για την ήττα μας, και ξεχνάμε πως εμείς αφήνουμε να ξεφύγει αυτή η σαγηνευτική δύναμη που δικαιώνει τα πάντα, η εκδήλωση της Αγάπης με τη μορφή του ενθουσιασμού». Το ημερολόγιο ενός μάγου (απόσπασμα)

 Ο Πάουλο Κοέλο θεωρείται από τους συγγραφείς με τη μεγαλύτερη επίδραση στην εποχή μας. Aπό τους πλέον πολυδιαβασμένους, τα βιβλία του έχουν πουλήσει περισσότερα από 115 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως, έχουν κυκλοφορήσει σε 160 χώρες κι έχουν μεταφραστεί σε 71 γλώσσες.
Γεννήθηκε στο Ρίο ντε Τζανέιρο το 1947 και ανακάλυψε νωρίς τη συγγραφική του κλίση. Εργάστηκε ως σκηνοθέτης, ηθοποιός θεάτρου, συνθέτης και δημοσιογράφος. Η συνεργασία του με το Βραζιλιάνο συνθέτη και τραγουδιστή Ραούλ Σέισας έδωσε μερικά από τα σπουδαιότερα κλασικά ροκ κομμάτια στη Βραζιλία. Το 1986, μια ιδιαίτερη συνάντηση τον ώθησε να κάνει το προσκύνημα στον 'Aγιο Ιάκωβο της Κομποστέλα. Ένα χρόνο μετά, έγραψε Το Ημερολόγιο Ενός Μάγου. Κατόπιν, κυκλοφόρησε Ο Αλχημιστής, βιβλίο με το οποίο ξεκίνησε η διεθνής πορεία του συγγραφέα.
Η επιτυχία ήταν τόση, ώστε το πορτογαλικό λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό περιοδικό Jornal de Letras έγραψε: «Ο Αλχημιστής έχει σημειώσει τις περισσότερες πωλήσεις από κάθε άλλο βιβλίο που γράφτηκε ποτέ στα πορτογαλικά».
Ο Κοέλο έγραψε κι άλλα βιβλία, που έχουν αγγίξει την καρδιά ανθρώπων ανά τον κόσμο. Συνεργάζεται με ορισμένα από τα σημαντικότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης διεθνώς.
Από το 2002 κατέχει την έδρα 21 της Ακαδημίας Γραμμάτων της Βραζιλίας, ενώ το 2007 ανακηρύχτηκε Αγγελιαφόρος Ειρήνης των Ηνωμένων Εθνών. Το 2009 του απονεμήθηκε το Βραβείο Γκίνες 2009 για τον πιο πολυμεταφρασμένο συγγραφέα στον κόσμο για το βιβλίο Ο Αλχημιστής.

 Βιβλιογραφία

Αίνιγμα - Ατζέντα 2008
Η Μάγισσα του Πορτομπέλο
Πρόκληση Ατζέντα 2007
Αλλαγές Ατζέντα 2006
Ζαχίρ
Αλχημεία - Προσωπικό ημερολόγιο 2005
Ταξίδια - Μόνιμος σύντροφος και προσωπικό ημερολόγιο
Ζωή - Επιλεγμένα αποσπάσματα
Έντεκα λεπτά
Το ημερολόγιο ενός μάγου
Και ο Θεός έπλασε τη μητέρα
Το εγχειρίδιο του πολεμιστή του φωτός
Το πέμπτο βουνό
Ο αλχημιστής - Εικονογράφηση: MOEBIUS
Ο αλχημιστής
Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα κι έκλαψα
Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει
Ο διάβολος και η δεσποινίδα Πριμ
Μπρίντα
Χαρά - Ατζέντα 2009
Ο νικητής είναι μόνος
Ατζέντα 2010 - Εμπνεύσεις
Αγάπη
Σοφία - Ατζέντα Κοέλο 2011
Βαλκυρίες
Στιγμές ατζέντα 2012
Άλεφ