Ειδική αγωγή Μ.Σιδέρη

     Με αγάπη για το παιδί

http://www.findmeglobalnetwork.com/index.php/el/ad/kentro-imeras,1032/eidiki-agogi-m-sideri,1592

Λαξεύοντας τις πέτρες με ξεχωριστό τρόπο!

Ο Hirotoshi Itoh αποφοίτησε από το Εθνικό Πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών του Τόκιο το 1982 και αρχικά εργάστηκε στην οικογενειακή επιχείρηση ως λιθοξόος. Παράλληλα, ασχολήθηκε με το μέταλλο, που ήταν η μεγάλη του αγάπη, όπως λέει ο ίδιος, μέχρι που ανακάλυψε τα βότσαλα και τα… ερωτεύτηκε αμέσως!

 «Από μικρός μεγάλωσα μέσα στην… πέτρα. Έπαιρνα το καλέμι και σκάλιζα διάφορες εικόνες στην επιφάνειά τους, αν και το μέταλλο ήταν πάντα στις πρώτες προτεραιότητές μου. Τα βότσαλα τα ανακάλυψα αργότερα από ένα τυχαίο γεγονός. Μια φίλη μου τα μάζευε από τις παραλίες και έφτιαχνε ωραίες κατασκευές».

 Αυτό ήταν! Ο Hirotoshi Itoh ξεκίνησε ατελείωτες βόλτες σε όχθες ποταμών και ακτές, συλλέγοντας βότσαλα σε διάφορα μεγέθη. Με μεγάλη υπομονή και επιμονή σκαλίζει εντυπωσιακά σχέδια στις πέτρες, τα οποία παραπέμπουν σε αντικείμενα καθημερινής χρήσης!

 Πορτοφόλια με κέρματα, τράπουλες, κονσέρβες, ακόμη ένα πουκάμισο, ένα φόρεμα ή ένας σουγιάς παίρνουν «σάρκα και οστά» στην πέτρα, εντυπωσιάζοντας τόσο με τη φαντασία του καλλιτέχνη όσο και με το τελικό αποτέλεσμα.

 «Σκοπός μου είναι να παρουσιάσω διάφορα γνωστά αντικείμενα, που όλοι χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας, σε μια ξεκάθαρη αντιπαράθεση με το αρχικό σχήμα και τη σκληρότητα του υλικού», λέει ο καλλιτέχνης.

Celebrities στα νιάτα τους

Λεονάρντο Ντι Κάπριο

Μπραντ Πιτ

Γκουίνεθ Πάλτροου

Πιρς Μπρόσναν

Τζόνι Ντεπ

Μπρίτνεϊ Σπιρς, Τζάστιν Τίμπερλεϊκ

Μισέλ Γουίλιαμς

Μόρισεϊ

Τομ Κρουζ

Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ

www.athensvoice.gr/article/

Γιατί νηστεύουμε το Πάσχα;;;

Η νηστεία, που είναι και το βασικό έθιμο της Μεγάλης Εβδομάδας, γίνεται για να επέλθει κάθαρση σε αυτούς που την ακολουθούν και να δηλώσουν το πένθος για την σταύρωση του Ιησού. Η νηστεία δεν πρέπει να συνοδεύεται μόνο από αποχή στις «απαγορευμένες» τροφές, αλλά και από ένα γενικότερο κλίμα κατάνυξης, πίστης και συμφιλίωσης.

Σύμφωνα με την Εκκλησία, η πλήρης και αληθινή νηστεία συνίσταται στην πλήρη αποχή τροφής ή στην ξηροφαγία. Για λόγους όμως ανθρωπιστικούς, πλέον επιτρέπεται η κατανάλωση τροφών χωρίς αίμα, γι αυτό στα νηστίσιμα περιλαμβάνονται οι καρποί της γης, τα όσπρια, τα μαλάκια και τα οστρακοειδή, προκειμένου να είναι δυνατή η εφαρμογή της νηστείας από όλους όσους θέλουν, αναφέρει το agioritikovima.

Ποιες τροφές είναι νηστίσιμες:

• Τα θαλασσινά (οστρακοειδή-μαλάκια), όπως χταπόδι, καλαμάρι, γαρίδες, σουπιές

• Φρούτα και χυμοί

• Οσπρια όπως φακές ή φασόλια

• Λαχανικά

• Ξηροί Καρποί

• Ζυμαρικά

Πλέον όμως, το έθιμο έχει «χαλαρώσει» σε κάποιον βαθμό, αφού πολλοί δεν νηστεύουν το λάδι και τα γαλακτομικά αλλά μόνο το κρέας και το ψάρι.

www.iefimerida.gr

Αυτή είναι η απίστευτη ιστορία της πρώτης γυναίκας γιατρού στις ΗΠΑ!

Κατά τον μεσαίωνα τους γιατρούς που ακολουθούσαν την Ιπποκράτειο ιατρική συχνά πυκνά τους αποκαλούσαν και μάγους. Μόνο οι άραβες γιατροί δεν παρέκκλιναν των αρχαιοελληνικών μεθόδων, εκείνη την περίοδο. Στη συνέχεια οι γιατροί άρχισαν να παίρνουν τη θέση που τους αρμόζει στην κοινωνία και η ιατρική να γίνεται επιστήμη η οποία διδασκόταν στα πανεπιστήμια του κόσμου, εκείνη την εποχή. Όμως ακόμη και τότε η ιατρική είχα στεγανά. Για παράδειγμα, ήταν απαγορευμένη για τις γυναίκες και γιατροί γινόντουσαν μόνο άνδρες. Διαβάστε την εκπληκτική ιστορία της πρώτης γυναίκας γιατρού που αποφοίτησε από πανεπιστήμιο των ΗΠΑ.Η Elisabeth Blackwell, γεννήθηκε το 1821, στο Μπρίστολ της Αγγλίας, από μια ευκατάστατη οικογένεια. Σε ηλικία 8 χρονών οι γονείς της αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στις ΗΠΑ, αφού ο πατέρας της που είχε εργοστάσιο ζάχαρης επέκτεινε πέρα από τον Ατλαντικό τις δουλειές του. Το περιβάλλον που η Elisabethμεγάλωσε ήταν σχετικά φιλελεύθερο για την εποχή και η ίδια μπορούσε να μελετάει και να διαβάζει πέρα από τα οικοκυρικά που χρειαζόταν η κάθε καλή δεσποινίδα της εποχής.

 Από μικρή έμαθε ότι οι άνθρωποι δεν είναι διαφορετικοί ανάλογα με το χρώμα του δέρματος τους και μάλιστα σε νεαρή ηλικία πρωτοστάτησε σε διαμαρτυρίες για την κατάργηση της δουλείας. Και ενώ όλα πήγαιναν καλά για την οικογένεια Blackwell, μια πυρκαγιά το 1836, καταστρέφει ολοσχερώς το εργοστάσιο ζάχαρης που είχαν ανοίξει στις ΗΠΑ, και λίγους μήνες αργότερα ο πατέρας της πεθαίνει ξαφνικά αφήνοντας πάμπολλα χρέη στη χήρα γυναίκα του και τα 9 παιδιά τους.Η Elisabeth τότε αποφάσισε να πάρει τη ζωή της στα χέρια της. Άρχισε να κάνει μαθήματα σε παιδάκια της καλής κοινωνίας, παράλληλα βοηθούσε την οικογένεια της ενώ αποταμίευε και χρήματα τα οποία τα ήθελε για να πραγματοποιήσει το μεγάλο της όνειρο που ήταν να γίνει γιατρός. Το αρχικό ποσό που χρειαζόταν τότε ήταν 3.000 δολάρια για να εγγραφεί στο Πανεπιστήμιο.Παράλληλα βοηθούσε τα απογεύματα έναν ιατρό τον δρ William Old και μάθαινε τα μυστικά του επαγγέλματος. Ο γιατρός τη συμπάθησε και την εμπιστεύτηκε και όταν η Elisabeth του εκμυστηρεύτηκε ότι θέλει να γίνει και εκείνη γιατρός και να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο της το ξέκοψε ορθά κοφτά λέγοντας της ότι ο μόνος τρόπος να μπει γυναίκα στο πανεπιστήμιο και να σπουδάσει γιατρός, θα ήταν να μεταμφιεστεί σε άνδρα, αφού οι γυναίκες τότε απαγορευόταν να σπουδάσουν ιατρική.Η Elisabeth άρχισε πεισμωμένη να στέλνει βιογραφικά για να δώσει εξετάσεις σε όλα τα πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Η απάντηση που ελάμβανε ήταν η ίδια: "απορρίπτεται". Οι λόγοι που δεν έκαναν δεκτή μια γυναίκα να σπουδάσει γιατρός ήταν 2: Πρώτον ότι ήταν γυναίκα και ως εκ τούτου ήταν πνευματικά κατώτερη και δεύτερον ακόμη και εάν αποδεικνυόταν ίση με τους άνδρες; στον φοιτητικό ανταγωνισμό κανείς δεν επρόκειτο να της απονείμει πτυχίο.

Όμως το 1847, το πανεπιστήμιο GENEVA (Geneva medical college) που βρίσκεται στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης, εξέτασε την αίτηση της και ο Πρύτανης αποφάσισε πως έστω εάν και ένας φοιτητής ψήφιζε κατά, στο να την δεχτούν, η Elisabeth δεν θα φοιτούσε στην Ιατρική σχολή του πανεπιστημίου. Τελικά έγινε ψηφοφορία και οι ψήφοι ανάμεσα στους 150 φοιτητές της Ιατρικής του συγκεκριμένου πανεπιστημίου ήταν: 150 υπέρ και μηδέν κατά. Ο δρόμος ήταν πλέον ανοιχτός για την πρώτη γυναίκα να φοιτήσει σε πανεπιστήμιο και να γίνει γιατρός, χωρίς να χρειάζεται να μεταμφιεστεί!

Η Elisabeth αποφοίτησε με άριστα, πήρε την ειδικότητα της γυναικολόγου και στη συνέχεια ταξίδεψε στην Αγγλία και τη Γαλλία για να επεκτείνει τις σπουδές της. Τα πανεπιστήμια εκεί την δέχτηκαν με την προϋπόθεση, ότι ναι μεν θα παρακολουθούσε κανονικά τα μαθήματα, όχι όμως σαν ομότιμη πτυχιούχος, αλλά σαν ... μαία. Παρόλα αυτά η Elisabeth συνέχισε τις σπουδές της και μετά επέστρεψε στη Νέα Υόρκη όπου άνοιξε δικό της ιατρείο. Εκεί προσέκρουσε σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον και σύντομα διοχετεύτηκαν οι φήμες ότι στο ιατρείο της κάνει εκτρώσεις κάτι που ήταν απαγορευμένο για την εποχή.Ο πόλεμος Βορείων και Νοτίων τη βρήκε στην πρώτη γραμμή να βοηθάει τραυματίες και ας την είχαν υποβιβάσει σε απλή νοσοκόμα. Το έργο της ήταν τεράστιο τόσο γιατί άνοιξε τον δρόμο και σε άλλες γυναίκες να σπουδάσουν όσο και γιατί αντιμετώπισε με σθένος τις ιδέες της. Μάλιστα αντιτάχθηκε και στην εκκλησία που απαγόρευε τον εμβολιασμό των παιδιών, λέγοντας ότι είναι ... αντιχριστιανικό. Η Elisabeth ύστερα από έρευνες και μελέτες, έπεισε τους άνδρες συναδέλφους της να την αποδεχτούν σαν ομότιμη και το σπουδαιότερο, τόνισε την επιτακτική ανάγκη να εμβολιάζονται τα παιδιά για να μην πεθαίνουν από ασθένειες.Το 1910 σε ηλικία 89 ετών άφησε την τελευταία της πνοή. Πέθανε από εγκεφαλικό. Δεν παντρεύτηκε ποτέ και αφιέρωσε τη ζωή της στα παιδιά, τις άπορες γυναίκες και την επιστήμη. Μετά το θάνατο της έγκυρα περιοδικά όπως το the Lancet και τοBritish Medical Journal, δημοσίευσαν πολλές μελέτες της.

www.iatropedia.gr

Τα 5 φαινόμενα που η επιστήμη δεν κατάφερε να εξηγήσει μέχρι σήμερα!

Δεν είναι λίγες οι φορές που κάτι περίεργο συμβαίνει και κανείς, ακόμα και η επιστήμη δεν μπορεί να το εξηγήσει... 
Ανεξήγητα φαινόμενα που έχουν σχέση με τον άνθρωπο είναι αδύνατον να εξηγηθούν. Παρακάτω θα σας αναλύσουμε 5 ανεξήγητα φαινόμενα που ακόμα και σήμερα ταλαιπωρούν την επιστήμη.
1. Διαίσθηση
Όλοι μας έχουμε νιώσει κάποια στιγμή αυτό που λέμε διαίσθηση. Πολλοί παρομοιάζουν την διαίσθηση με το ένστικτο, μόνο που το ένστικτο μας πολλές φορές μπορεί να είναι λανθασμένο, σε αντίθεση με την διαίσθηση που τις περισσότερες φορές βγαίνει σωστή. Οι ψυχολόγοι αναφέρουν πως ο άνθρωπος λαμβάνει υποσυνείδητα πληροφορίες από τον κόσμο γύρω του, με αποτέλεσμα να διαισθάνεται ή να γνωρίζει πληροφορίες, χωρίς ακριβώς να γνωρίζει πως ή γιατί τις ξέρει. Τα φαινόμενα διαίσθησης είναι εξαιρετικά δύσκολα να τα αποδείξεις ή να τα μελετήσεις και έτσι η ψυχολογία δεν μπορεί να λύσει όλες μας τις απορίες.

2. Μυστηριώσεις εξαφανίσεις
Δυστυχώς όσο περνάει ο καιρός οι μυστηριώδεις εξαφανίσεις όλο και αυξάνονται. Κάποιοι πιθανό να το σκάνε, άλλοι να παθαίνουν κάποιο ατύχημα, άλλοι πέφτουν θύματα απαγωγής. Υπάρχουν κα κάποιες άλλες περιπτώσεις που οι εξαφανίσεις είναι πραγματικά μυστηριώδεις. Από το πλήρωμα του πλοίου Marie Celeste μέχρι τον Jimmy Hoffa, την Amelia Earhart και τη Natalee Holloway, κάποιοι άνθρωποι φαίνεται να εξαφανίστηκαν από προσώπου Γης, χωρίς να αφήσουν κανένα απολύτως ίχνος πίσω τους. Ποτέ δεν υπάρχουν στοιχεία για να βοηθήσουν στον εντοπισμό τους, απλά εξαφανίζονται...

3.Deja vu
Στα ελληνικά το deja vu σημαίνει "έχω ήδη δει". Περιγράφει ένα μυστηριώδες συναίσθημα που νιώθουμε όταν νομίζουμε πως έχουμε ήδη ξαναζήσει κάποια συγκεκριμένα γεγονότα στο παρελθόν. Κάποιοι αποδίδουν το deja vu σε υπερφυσικές εμπειρίες ή αυθόρμητες φευγαλέες ματιές σε προηγούμενες ζωές. Όπως και με την διαίσθηση, η έρευνα της ψυχολογίας μπορεί να προσφέρει περισσότερο φυσιοκρατικές εξηγήσεις, αλλά ουσιαστικά η αιτία και η φύση του φαινομένου παραμένουν ένα μυστήριο.

4. Σύνδεση σώματος-νου
Η Ιατρική επιστήμη μόλις έχει αρχίσει να κατανοεί τους τρόπους με τους οποίους ο νους επηρεάζει το σώμα. Υπάρχει ένα φαινόμενο, το οποίο ονομάζεται placebo και δείχνει πως οι άνθρωποι μπορούν κάποια στιγμή να προκαλέσουν ανακούφιση σε ορισμένα ιατρικά συμπτώματα ή στον πόνο, απλά και μόνο πιστεύοντας πως η θεραπεία που θα τους δώσει ο γιατρός τους θα είναι αποτελεσματική. Με άλλα λόγια το σώμα έχει την ικανότητα να θεραπευτεί από μόνο του. Αυτό είναι τρομερά εντυπωσιακό, αλλά δεν έχει εξηγηθεί από την επιστήμη πως ακριβώς συμβαίνει.

5. Φαντάσματα
Η επιστήμη δεν μπορεί να δώσει εξηγήσεις για το τι ακριβώς είναι τα φαντάσματα και πως υπάρχουν. Πολλοί ερευνητές υποστηρίζουν πως είναι κάποιο πνεύμα ενός νεκρού συγγενικού προσώπου. Αλλά παρόλα αυτά τα στοιχεία που αποδεικνύουν την ύπαρξη των φαντασμάτων παραμένουν απροσδιόριστα. Υπάρχουν μαρτυρίες για θεάσεις, φωτογραφίες ακόμα και συνομιλίες με φαντάσματα. Ελπίζουμε να καταφέρουν οι ερευνητές να προσδιορίσουν τι ακριβώς είναι τα φαντάσματα.

Αθώοι... κατόπιν εορτής...

Την ώρα που η πεποίθηση «καλύτερα ένας ένοχος έξω παρά ένας αθώος στη φυλακή» συνεχίζει να διαπνέει τα ποινικά συστήματα, είναι το τελεσίδικο της θανατικής ποινής που δεν αφήνει περιθώρια λάθους... 
Θα περίμενε κανείς η κακοδικία να έχει εξοριστεί από περιπτώσεις καταδίκης στην εσχάτη των ποινών, μιας και το οριστικό του γεγονότος δεν μπορεί να επαναφέρει στη ζωή τον αθώο που καταδικάστηκε λανθασμένα. 
Κι όμως, η ιστορία της θανατικής ποινής είναι γεμάτη από τέτοιες περιπτώσεις, που μοιραία εγείρουν ερωτήματα για τη θέση της σε ένα ποινικό σύστημα που διατείνεται ότι όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. 
Παρά τη σχετικά πρόσφατη προσθήκη του DNA ως απόδειξη ενοχής ή αθωότητας, ο εκτελεσμένος θανατοποινίτης δεν έχει τη δυνατότητα να περάσει και πάλι από δίκη, με την αθωότητά του να παραμένει αντικείμενο έριδας. 

Ας δούμε λοιπόν μια σειρά από πρόσφατες τέτοιες δικαστικές υποθέσεις, με τους εκτελεσμένους να θεωρούνται πλέον αθώοι, παρά το γεγονός ότι η αθωότητά τους δεν μπορεί να αποδειχθεί...

Carlos De Luna - Εκτελέστηκε το 1989
  Τον Φεβρουάριο του 1983, η Wanda Lopez μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου κατά τη διάρκεια της βραδινής της βάρδιας σε βενζινάδικο. Έπειτα από σύντομο ανθρωποκυνηγητό, η αστυνομία βρήκε τον De Luna να κρύβεται κάτω από φορτηγάκι εκεί κοντά. Προσφάτως αποφυλακισμένος, ο De Luna παραβίαζε την αναστολή του καθώς έπινε αλκοόλ σε δημόσιο χώρο. Παρά το γεγονός ότι δήλωνε αυτόπτης μάρτυρας της ανθρωποκτονίας, καταθέτοντας ακόμα και το όνομα του δολοφόνου, η αστυνομία αγνόησε την κατάθεσή του και τον θεώρησε αυτομάτως ένοχο. Επιπλέον, παρά τον αιματοβαμμένο τόπο του εγκλήματος, ο De Luna δεν είχε κηλίδα αίματος πάνω του, ενώ ο μόνος αυτόπτης μάρτυρας αναγνώρισε τον δράστη μετά τη διαβεβαίωση της αστυνομίας ότι ο De Luna ήταν ο άνθρωπος που αναζητούσαν. Στη δίκη, ο De Luna κατονόμασε ως δράστη τον Carlos Hernandez, τον οποίο είχε διακρίνει μέσα στο βενζινάδικο από το απέναντι μπαρ όπου καθόταν, θέση που επιβεβαίωσαν και άλλοι μάρτυρες. Οι δυο τους μάλιστα έμοιαζαν πολύ εξωτερικά, με τον Hernandez να έχει ωστόσο στο μητρώο του μια σειρά από αντίστοιχες επιθέσεις με μαχαίρι, την ίδια στιγμή που οι οικείοι του κατέθεσαν ότι διατηρούσε ερωτικό δεσμό με το θύμα. Παρά ταύτα, η πολιτεία του Τέξας εκτέλεσε με συνοπτικές διαδικασίες τον 27χρονο Carlos De Luna στις 7 Δεκεμβρίου 1989...

Larry Griffin - Εκτελέστηκε το 1995
 Στις 26 Ιουνίου 1980 στο St. Louis του Μισούρι, ο 19χρονος Quintin Moss έχανε τη ζωή του από πυροβολισμούς την ώρα που διακινούσε ναρκωτικά στον δρόμο. Μοναδικός αυτόπτης μάρτυρας ο λευκός κακοποιός Robert Fitzgerald, ο οποίος κατέθεσε ότι τρεις έγχρωμοι άντρες μέσα σε ένα αυτοκίνητο ήταν οι δράστες, με τον Griffin να πυροβολεί το θύμα μέσα από το ανοιχτό παράθυρο με το δεξί του χέρι. Παρά το γεγονός ότι ο Griffin ήταν αριστερόχειρας και διέθετε άλλοθι, ο άπειρος δικηγόρος του δεν έκανε τους σωστούς χειρισμούς, χωρίς βέβαια να χρειάζονται. Αποτυπώματα του Griffin δεν βρέθηκαν στο όπλο, ενώ όλες οι ενδείξεις ήταν επουσιώδεις, την ίδια στιγμή που μετά την εκτέλεση αποκαλύφθηκε ότι ο εισαγγελέας υποσχέθηκε στον Fitzgerald μειωμένη ποινή με αντάλλαγμα την κατάθεσή του. Ήταν βέβαια και δύο ακόμα αυτόπτες μάρτυρες που δήλωναν την αθωότητα του Griffin και κατονόμαζαν τρεις άλλους ως δράστες, γεγονός που πέρασε στα «ψιλά» της αστυνομικής έρευνας. Ο Griffin εκτελέστηκε με φονική ένεση στις 21 Ιουνίου 1995, με τον ίδιο να ισχυρίζεται πάντα ότι είναι αθώος. Το 2005, καθηγητής Νομικής του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν ξανάνοιξε την υπόθεση, με την έρευνα να καταλήγει πράγματι ότι ο Griffin ήταν αθώος...

Ruben Cantu - Εκτελέστηκε το 1993
Τη νύχτα της 8ης Νοεμβρίου 1984, ο Ruben Cantu και ο συνεργός του David Garza μπούκαραν σε σπίτι-γιαπί για να κλέψουν τους δύο φύλακες υπό την απειλή όπλου. Τα δύο θύματα, Pedro Gomez και Juan Moreno, που φύλαγαν την οικία, έφεραν όπλα και στην ένοπλη συμπλοκή που ακολούθησε ο Gomez έπεφτε νεκρός. Τα νεαρά αγόρια, πιστεύοντας ότι και οι δύο άντρες ήταν νεκροί, εγκατέλειψαν τον τόπο του εγκλήματος, με τον Moreno να τη γλιτώνει ωστόσο. Όταν βέβαια η αστυνομία του έδειξε φωτογραφίες υπόπτων, απέτυχε να αναγνωρίσει τον Cantu. Κι όμως, παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχαν φυσικές αποδείξεις και ομολογία, με μόνη ένδειξη την ανασκευασμένη μετέπειτα κατάθεση του Moreno, το δικαστήριο καταδίκασε τον Ruben Cantu για τον φόνο. Πριν από την εκτέλεση μάλιστα της ποινής, ο Moreno δήλωσε ότι είχε πιεστεί από τις Αρχές να καταδείξει ως ένοχο τον Cantu, ενώ ακόμα και ο συνεργός του, David Garza, ο οποίος παραδέχτηκε τη συμμετοχή του στη ληστεία, ισχυρίστηκε ότι ο δεύτερος έφηβος δεν ήταν ο Cantu! Παρόλα αυτά, στις 24 Αυγούστου 1993 ο 26χρονος Ruben Cantu τιμωρούνταν τελεσίδικα με φονική ένεση. Η τελευταία του επιθυμία ήταν μια τσίχλα, την οποία και του αρνήθηκαν οι δεσμοφύλακες...

David Spence - Εκτελέστηκε το 1997

Το 1982, ο David Spence καταδικάστηκε για τον βιασμό και τον φόνο δύο 17χρονων κοριτσιών και ενός 18χρονου αγοριού στο Τέξας, με την αρμόζουσα ποινή να είναι η θανατική. Ο Muneer Deeb, ιδιοκτήτης καταστήματος, ο οποίος ήταν αυτός που είχε προσλάβει τον Spence για να κάνει τα φονικά, καταδικάστηκε επίσης στην εσχάτη των ποινών, σε νέα δίκη ωστόσο το 1993 αθωώθηκε. Η υπόθεση κατά του Spence βασίστηκε σε ίχνη από δάγκωμα, που ειδικός κατέθεσε ότι έμοιαζαν με την οδοντοστοιχία του Spence, αλλά και σε «καρφιά» της αστυνομίας, με τους περισσότερους να ανασκευάζουν ωστόσο την κατάθεσή τους στο δικαστήριο, αναφέροντας απειλές της αστυνομίας. Οι δικηγόροι του Spence κάλεσαν 5 ακόμα ειδικούς, οι οποίοι ισχυρίστηκαν ότι τα σημάδια του δαγκώματος δεν μπορεί να προέρχονται από την οδοντοστοιχία του Spence, την ίδια στιγμή που ακόμη και οι δύο αστυνομικοί που έκαναν την αρχική έρευνα φαίνονταν πεπεισμένοι ότι δεν ήταν ο Spence ο άνθρωπος που αναζητούσαν. Ο David Spence εκτελέστηκε με ένεση στις 14 Απριλίου 1997...

Jesse Tafero - Εκτελέστηκε το 1990

 Το πρωινό της 20ής Φεβρουαρίου 1976, σε έλεγχο ρουτίνας, οι αστυνομικοί Phillip Black και Donald Irwin έπεφταν νεκροί από σφαίρες. Δράστες ήταν ο Tafero και οι δυο συνεργοί του, η Sonia Jacobs και ο Walter Rhodes, οι οποίοι συνελήφθησαν λίγο αργότερα. Σύμφωνα με την κατάθεση του Rhodes, ο Tafero ήταν που σκότωσε τους αστυνομικούς, με το όπλο του εγκλήματος να βρίσκεται πάνω του. Στη δίκη, ο Rhodes κατέθεσε ότι οι Tafero και Jacobs ήταν αποκλειστικά υπεύθυνοι για το στυγερό φονικό: οι δυο τους καταδικάστηκαν στην εσχάτη των ποινών, με τον Rhodes να λαμβάνει ποινή 3 φορές ισόβια, βγήκε ωστόσο το 1994 λόγω καλής συμπεριφοράς. Άρχισε τότε να κομπάζει ανοιχτά για την υπόθεση, διατείνοντας ότι εκείνος ήταν ο δολοφόνος των αστυνομικών, γεγονός που επιβεβαίωνε και η Jacobs, η ποινή της οποίας μετατράπηκε προοδευτικά από θανατική σε ισόβια, πριν αποφυλακιστεί και εκείνη με τη σειρά της. Ο Rhodes ήταν μάλιστα ο μόνος από τους τρεις δράστες που βρέθηκαν ίχνη πυρίτιδας στα χέρια του, γεγονός που δεν έπαιξε όπως φάνηκε ρόλο. Στις 4 Μαΐου 1990 ο Tafero εκτελέστηκε στην ηλεκτρική καρέκλα, με την δυσλειτουργία της συσκευής να κάνει την όλη διαδικασία να κρατά περισσότερα από 13 λεπτά...

http://sarotiko.blogspot.it/2013/04/blog-post_6663.html

37 επαγγελματίες του φώτοσοπ που θα έπρεπε να απολυθούν άμεσα!

O Aλκίνοος Ιωαννίδης γράφει για την Κύπρο: Το ’74 κλαίγαμε για τα σπίτια μας, σήμερα κλαίμε για τις επαύλεις μας

Ο γνωστός Κύπριος τραγουδοποιός με ένα κείμενό του κατακεραυνώνει τους κυβερντώντες στην Κύπρο αλλά και τον ίδιο τον λαό που έζησε σε ένα «ξοδεμένο, ανέραστο, ανίερο παρόν», που αντάλλαξε τον έρωτα με το στpιπτιτζάδικο.

Στο κείμενό του, που αναδημοσιεύει το left, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης που ζει και εργάζεται στην Ελλάδα, καταγγέλλει πρωτίστως τον ίδιο τον λαό και τις επιλογές που έκανε τις τελευταίες δεκαετίες, λησμονώντας την ιστορία του και τα μαθήματα του 1974. Το κείμενο αναλυτικά έχει ως εξής.

Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με: Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.

Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλύνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων κι ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει. Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.

Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν; Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.

Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα. Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο! Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;

Read more: http://www.pistepseto.net/2013/03/o-74.html#ixzz2OdoY2Jyv

Παράξενα έθιμα που έχουν διάφορες χώρες γύρω από το σεξ!

1) Στο Λίβανο είναι νόμιμο οι άντρες να έχουν σεξουαλικές επαφές με ζώα με την προϋπόθεση πως πρόκειται για θηλυκά ζώα. Το σεξ με αρσενικά ζώα τιμωρείται με θάνατο...

2) Στο Μπαχρέιν ένας γιατρός επιτρέπεται να εξετάζει τα γεννητικά όργανα μίας γυναίκας αλλά απαγορεύεται να κοιτάει απ’ ευθείας την εξεταζόμενη περιοχή. Μπορεί να κοιτάζει την αντανάκλαση στον καθρέφτη κι έτσι να εξετάζει.

3) Οι Μουσουλμάνοι νεκροθάφτες, υποχρεούνται να καλύπτουν την επίμαχη περιοχή με ένα τούβλο ή ένα κομμάτι ξύλο.

4) Στην Ινδονησία η ποινή για τον αυνανισμό είναι ο αποκεφαλισμός.

Από που βγήκαν διάφορες γνωστές φράσεις;

Τον πήραν στο ψηλό

Παρά τη σκληρότητα και τον τρόμο που βασίλευαν στο Βυζάντιο, οι επαναστάσεις δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο. Πολύ συχνά, ο καταπιεσμένος λαός ξεσηκωνόταν, άρπαζε τσεκούρια και μαχαίρια κι έπεφτε πάνω στους δυνάστες του, που τους κατακρεουργούσε. Όταν μια λαϊκή εξέγερση πετύχαινε, οι επαναστάτες ανακήρυσσαν δικό τους βασιλιά, έδιωχναν τους παλιούς αξιωματούχους της Αυλής κι έβαζαν δικούς τους στη θέση τους. Στη «Βασιλεύουσα» υπήρχε -έξω από το Επταπύργιο- ένα μέρος που ονομαζόταν Ψηλό, όπως εξακολουθεί να λέγεται ακόμη και σήμερα. Κι αυτό, γιατί η τοποθεσία ήταν πάνω από τη θάλασσα, δηλαδή ήταν μέρος ψηλό. Στο σημείο αυτό, οι επαναστάτες έσερναν αλυσοδεμένους τους πρώην βασανιστές τους, τους κρεμούσαν σ” ένα δέντρο κι άρχιζαν να τους διαπομπεύουν με το χειρότερο τρόπο. Μικροί και μεγάλοι, περνούσαν μπρος από τον τιμωρούμενο και τον έφτυναν ή του έριχναν λεμονόκουπες κλπ. Ύστερα τον ξεκρεμούσαν κι έτσι δεμένο τον πετούσαν στη θάλασσα. Με τον ίδιο σχεδόν τρόπο, τιμώρησαν τη Μαρία Κομνηνή, την ωραία αλλά σκληρή αυτοκράτειρα του Βυζαντίου. Από το περιστατικό αυτό και από την ονομασία της τοποθεσίας που πήγαιναν τους τιμωρημένους βγήκε η φράση «τον πήραν στο ψηλό».

Πλήρωσε τα μαλλιά της κεφαλής του

Οι φόροι πριν από το 19ο αιώνα ήταν τόσοι πολλοί στην Ελλάδα, ώστε, όσοι δεν είχαν να πληρώσουν, έβγαιναν στο βουνό. Για τη φοβερή αυτή φορολογία, ο ιστορικός Χριστόφορος Άγγελος, γράφει τα εξής χαρακτηριστικά: «Οι επιβληθέντες φόροι ήσαν αναρίθμητοι, αλλά και άνισοι. Έκτος της δεκάτης, του εγγείου και της διακατοχής των ιδιοκτησιών, εκάστη οικογένεια κατέβαλε χωριστά φόρον καπνού (εστίας), δασμόν γάμου, δούλου και δούλης, καταλυμάτων, επαρχιακών εξόδων, καφτανίων, καρφοπετάλλων καί άλλων εκτάκτων. Ενώ δε ούτω βαρείς καθ” εαυτούς ήσαν οι επιβληθέντες φόροι, έτι βαρύτερους καί αφόρητους καθίστα ο τρόπος της εισπράξεως και η δυναστεία των αποστελλομένων προς τούτο υπαλλήλων ή εκμισθωτών. Φόρος ωσαύτως ετίθετο επί των ραγιάδων (υπόδουλος – τουρκ. raya) εκείνων οίτινες έτρεφον μακράν κόμην». Από το τελευταίο αυτό, έμεινε παροιμιώδης η φράση: «πλήρωσε τα μαλλιά της κεφαλής του».

Τον κόλλησε στον τοίχο

Κάποτε, στον καιρό του Ρωμανού του Διογένη, ένας από τους στρατηγούς του, ο Ιωάννης Δημαράς, βγήκε μια νύχτα στους δρόμους του Βυζαντίου μαζί με τη συντροφιά του και όσους διαβάτες έβλεπε μπροστά του, τους έπιανε μαζί με την παρέα του και τους κολλούσε στον τοίχο μ” ένα είδος ρετσινιού και πίσσας, που υπήρχαν σε κάθε γωνιά, για να φωτίζονται οι δρόμοι. Το… αστείο αυτό έκανε τόση εντύπωση την επόμενη το πρωί, ώστε από εκείνη την ημέρα όλοι οι άρχοντες της Κωνσταντινούπολης, έβγαιναν σχεδόν κάθε νύχτα στους δρόμους, για να βρουν κανέναν αργοπορημένο και να τον κολλήσουν στον τοίχο. Από τότε, έμεινε ως τα χρόνια μας η φράση «τον κόλλησε στον τοίχο», που τη λέμε συνήθως, όχι μονάχα όταν ένα άτομο αδικεί ένα άλλο, αλλά κι όταν ακόμη βάζουμε κάποιον αναιδή στη θέση που του αξίζει.

Του έβαλε τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι

Όλοι οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου, διατηρούσαν στα παλάτια τους νάνους, για να τους διασκεδάζουν στα συμπόσια τους. Οι «τζουτζέδες» αυτοί -όπως τους έλεγαν- ήταν σχεδόν παντοδύναμοι και μπορούσαν να καταδικάσουν σε θάνατο ή ν” ανεβάσουν στα ψηλότερα αξιώματα, όποιον ήθελαν: Οι αυτοκράτορες τους είχαν φοβερή αδυναμία και ποτέ δεν τους χαλούσαν το χατίρι, σε καμιά περίπτωση. Τους είχαν, ακόμη, ως μυστικοσυμβούλους και κατάσκοπους. Μόνον όταν έπεφταν σε βαρύ παράπτωμα τρεις φορές, τιμωρούνταν κι αυτοί με μια περίεργη τιμωρία. Τους έβαζαν τα δυο πόδια μέσα στο ίδιο υπόδημα και τους άφηναν να κυκλοφορούν, χοροπηδώντας. Η τιμωρία αυτή κρατούσε από τέσσερις μέχρι έξι μήνες. Στο τέλος, ο νάνος δεν μπορούσε να κρατήσει περισσότερο το αφάνταστο αυτό μαρτύριο και έπεφτε στα πόδια του αυτοκράτορα, για να του ζητήσει έλεος. Έτσι, έμεινε η φράση: «Μου έβαλε ή του έβαλε τα δυο πόδια σ” ένα παπούτσι».

Του μπήκαν ψύλλοι στ’ αφτιά

Οι Βυζαντινοί ήταν άφθαστοι να εφευρίσκουν πρωτότυπες τιμωρίες. Όταν έπιαναν κάποιον να κρυφακούει, του έριχναν ζεματιστό λάδι στ” αφτιά και τον κούφαιναν. Για τους «ωτακουστές» -όπως τους έλεγαν τότε αυτούς- ο αυτοκράτορας Ιουλιανός αισθανόταν φοβερή απέχθεια. Μπορούσε να συγχωρέσει έναν προδότη, αλλ’ ένα «ωτακουστή» ποτέ. Ο ίδιος έγραψε έναν ειδικό νόμο γι” αυτούς, ζητώντας να τιμωρούνται με μαρτυρικό θάνατο. Μα όταν τον έστειλε στη Σύγκλητο, για να τον εγκρίνει, εκείνη τον απέρριψε, γιατί θεώρησε ότι το αμάρτημα του «ωτακουστή» δεν ήταν και τόσο μεγάλο. Είπαν δηλαδή -οι Συγκλητικοί- ότι η περιέργεια είναι φυσική στον άνθρωπο και ότι αυτός που κρυφακούει, είναι, απλώς, περίεργος. Μπορεί να κάνει την κακή αυτή πράξη, αλλά χωρίς να το θέλει. Έτσι βρήκαν την ευκαιρία να καταργήσουν και το καυτό λάδι και ζήτησαν να τους επιβάλλεται μικρότερη ποινή. Ο Ιουλιανός θύμωσε, μα παραδέχτηκε να αλλάξουν το σύστημα της τιμωρίας με κάτι άλλο που, ενώ στην αρχή φάνηκε αστείο, όταν μπήκε σε εφαρμογή, αποδείχθηκε πως ήταν αφάνταστα τρομερό. Έβαζαν δηλαδή στ” αφτιά του ωτακουστή… ψύλλους! Τα ενοχλητικά ζωύφια, έμπαιναν βαθιά στο λαβύρινθο του αφτιού κι άρχιζαν να χοροπηδούν, προσπαθώντας να βρουν την έξοδο. Φυσικά, ο δυστυχισμένος που δοκίμαζε αυτή την τιμωρία, έφτανε πολλές φορές να τρελαθεί. Από τότε, ωστόσο, έμεινε η φράση: «του μπήκαν ψύλλοι στ” αφτιά».

Άλλου παπά ευαγγέλιο

Αυτή τη φράση την παίρνουμε από μια Κεφαλλονίτικη ιστορία. Κάποιος παπάς σε ένα χωριουδάκι της Κεφαλονιάς, αγράμματος, πήγε να λειτουργήσει σ” ένα άλλο χωριό, γιατί ο παπάς του χωριού είχε αρρωστήσει για πολύν καιρό. Ο παπάς όμως, στο δικό του Ευαγγέλιο, μια και ήταν αγράμματος, είχε βάλει δικά του σημάδια κι έτσι κατάφερνε να το λέει. Εδώ όμως, στο ξένο Ευαγγέλιο, δεν υπήρχαν τα σημάδια, γιατί ο παπάς αυτού του χωριού δεν τα είχε ανάγκη, μια και ήταν μορφωμένος. Άρχισε, λοιπόν, ο καλός μας, να λέει το Ευαγγέλιο που λέγεται την Κυριακή του Ασώτου. Τότε κάποιος από το εκκλησίασμα του φώναξε! «Τι μας ψέλνεις εκεί παπά; Αυτό δεν είναι το σημερινό Ευαγγέλιο…». – Εμ. Τι να κάνω; απάντησε αυτός. «Αυτό είναι άλλου παπά – Ευαγγέλιο». Και από τότε έμεινε η φράση!

Οι γυναίκες της ηδονής

Οι περιβόητες «Σειρήνες» που έκαναν τη διαφορά... 
Ενδιαφέρουσες προσωπικότητες, ιντριγκαδόρικοι χαρακτήρες και κάλλη που δεν κρύβονται: ιδού οι γυναίκες που ακριβοπούλησαν το σώμα τους με αντάλλαγμα χρήμα και εξουσία.
Δεν θα μιλήσουμε για κοινές γυναίκες που επιδόθηκαν στο αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου. Θα μιλήσουμε αντιθέτως για συναρπαστικές γυναίκες που είχαν ένα κοινό γνώρισμα: σε κάποιο σημείο της ζωής τους, έκαναν το σώμα τους σκεύος ηδονής και το παρέδωσαν προς απόλαυση των αντρών με αντάλλαγμα ακριβό.
Οι γυανίκες της λίστας μας έκαναν τη διαφορά στον «τομέα» τους: κάποιες είναι πασίγνωστες, άλλες είναι σαφώς λιγότερο γνωστές, ενώ κάποιες μπορεί και να τις βρείτε ποταπές και αξιοκαταφρόνητες.
Ένα είναι σίγουρο: δεν πρόκειται για γυναίκες που συναντάμε κάθε μέρα...

                                            Λόρα Μπελ (1829-1894)Από ιερόδουλη, ιεροκήρυκας

Η Μπελ έγινε γνωστή για την ακτινοβόλα ομορφιά της και το σπινθηροβόλο πνεύμα της, αρετές που χρησιμοποίησε για να δώσει ώθηση στην καριέρα της: ήδη από την εφηβεία της, έγινε μια από τις πλέον περιζήτητες και ακριβοπληρωμένες πόρνες του Δουβλίνου. Αργότερα θα μετακόμιζε στο Λονδίνο και θα ζούσε μια ζωή στα πλούτη και τη χλιδή: βόλταρε στο Χάιντ Παρκ με μια επίχρυση άμαξα που την έσερναν δυο λευκά άλογα «ψυχαγωγώντας» πλούσιους δούκες και ευκατάστατους ευγενείς. Στα 21 της χρόνια θα μαγέψει με την ομορφιά της τον πρίγκιπα του Νεπάλ Jung Bahadur Rana, ο οποίος της ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα: στις 90 μέρες που θα περνούσαν μαζί, ο πρίγκιπας θα την έλουζε στα πανάκριβα δώρα, πριν επιστρέψει τελικά στη χώρα του. Το 1853 ωστόσο η Λόρα θα έκανε στροφή στην καριέρα της: παντρεύτηκε τον εκλεκτό της καρδιάς της και στράφηκε στη θρησκεία, γινόμενη από «βασίλισσα της λονδρέζικης πορνείας» ευαγγελική ιεροκήρυκας! Στα επόμενα χρόνια έβαλε σκοπό της ζωής της να «διαφωτίσει» τους φτωχούς και να τους επαναφέρει στον δρόμο του Χριστού, με δεκάδες ανθρώπους να συνωστίζονται στο σπίτι της για τα καθημερινά κηρύγματά της. Ο σύζυγος της Λόρα θα αυτοπυροβολούταν κατά λάθος το 1887, με την ίδια να παραμένει για πάντα πιστή στον αδικοχαμένο σύζυγό της, μέχρι τον θάνατό της το 1894...

                                          Οσία Μαρία η Αιγύπτια (344-421)Από πόρνη, ερημίτισσα

Η Μαρία ξεκίνησε την περιπέτειά της στην πορνεία από τους κακόφημους δρόμους της Αλεξάνδρειας σε ηλικία 12 ετών. Παρά το γεγονός ότι ζούσε σαν ζητιάνα, η Μαρία διέθετε μια ακόρεστη σεξουαλική επιθυμία (κατά δήλωσή της), παίρνοντας γενναία απόλαυση από τη δουλειά της. Δεκαεφτά χρόνια αργότερα, η πόρνη Μαρία μαθαίνει ότι εκατοντάδες προσκυνητές ταξίδευαν στην Ιερουσαλήμ με αφορμή την Εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, γεγονός που της φάνηκε πρώτης τάξεως ευκαιρία να αυξήσει την πελατεία της. Φτάνοντας βέβαια στην πόλη και ερχόμενη σε επαφή με τα διδάγματα του Ιησού, η Μαρία θαμπώθηκε από τον άλλο αυτό τρόπο ζωής και υπέστη δραματική θρησκευτική μεταστροφή: πέρασε τον Ιορδάνη ποταμό και περιπλανήθηκε στην έρημο, όπου και παρέμεινε σε πλήρη απομόνωση για τα επόμενα 48 χρόνια. Όταν ένας ιερέας τη συνάντησε χρόνια αργότερα, η γηραλέα Μαρία, γυμνή και σε κατάσταση σοκ από την αφυδάτωση, θα του εκμυστηρευόταν την ιστορία της, τα χρόνια της πορνείας, τα θρησκευτικά της οράματα, τα πάντα. Η Μαρία θα πέθαινε λίγα χρόνια αργότερα, ενώ σήμερα είναι γνωστή ως «Οσία Μαρία η Αιγύπτια» και θεωρείται η προστάτιδα της μεταμέλειας...

                            Μάτα Χάρι (1876-1917)Από εξωτική χορεύτρια, κατάσκοπος-εταίρα

Σε ηλικία 18 ετών, η πανέμορφη και ασυνήθιστα ψηλή Margaretha Zelle παντρεύτηκε έναν άντρα κατά 22 χρόνια μεγαλύτερό της, τον οποίο και γνώρισε από αγγελία «μοναχικών καρδιών». Πρόλαβαν να σκαρώσουν δύο παιδιά, όλα τους ωστόσο θα υπέφεραν από σύφιλη, την οποία και κόλλησαν από την έκλυτη ζωή του πατέρα τους, με το μεγαλύτερο να πεθαίνει λίγο αργότερα. Η Margaretha χώρισε από τον άσωτο σύζυγό της το 1902, με το όνομά της ωστόσο να διασύρεται σε τέτοιο βαθμό που θα έχανε την επιμέλεια της κόρης της και θα έμενε στην ψάθα. Στράφηκε λοιπόν πρόσκαιρα στην πορνεία, μέχρι να μαζέψει τα απαραίτητα για να μετακομίσει στο Παρίσι, όπου και ξεκίνησε καριέρα στον αισθησιακό χορό. Τέτοια ήταν η αίσθηση που έκανε στην παριζιάνικη νύχτα που οι άντρες συνωστίζονταν για να την απολαύσουν, με την ίδια να επεκτείνει το σόου της σε Ισπανία, Γερμανία και Μόντε Κάρλο. Προοδευτικά βέβαια θα έχανε την αίγλη της, με νεότερες κοπέλες να της κλέβουν τη δόξα, θα αναγκαζόταν λοιπόν να γίνει εταίρα, μια από τις πιο ακριβοπληρωμένες μάλιστα της Ευρώπης, με δούκες, ηγεμόνες και άλλους ευγενείς να κάνουν ουρά για να απολαύσουν τις υπηρεσίες της! Δυστυχώς, μέσα από ένα ασαφές σύνολο περιστάσεων, θα καταδικαζόταν για κατασκοπεία και θα εκτελούταν στο απόσπασμα στις 14 Οκτωβρίου 1917. Παραμένει ακόμα και σήμερα ζητούμενο αν υπήρξε πράγματι κατάσκοπος ή αν αντίθετα κατασυκοφαντήθηκε από τις βρετανικές και γαλλικές μυστικές υπηρεσίες. Τριάντα χρόνια μετά τον θάνατό της, ένας από τους κατηγόρους της θα παραδεχτεί: «Δεν είχαμε ποτέ αρκετές αποδείξεις εναντίον της»...

                  Yu Xuanji (844-868)Η παλλακίδα-ποιήτρια που εκτελέστηκε για φόνο

Η Yu Xuanji μεγάλωσε στην πρωτεύουσα της δυναστείας Τανγκ, όπου και δούλευε ως παλλακίδα από νεαρή ηλικία. Το ταλέντο της στην ποίηση το εξάσκησε καθ' όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής της, ενώ πρόλαβε να κυκλοφορήσει και μια ποιητική συλλογή, που χάθηκε όμως αργότερα. Σε ηλικία 16 ετών, η Yu Xuanji έγινε προσωπική παλλακίδα του αξιωματούχου Li Yi, με την αθεράπευτη ζήλια της γυναίκας του ωστόσο να τον κάνει να την παρατήσει σε βραχώδη περιοχή της Νότιας Κίνας, για να πεθάνει. Η παλλακίδα θα σωζόταν βέβαια και θα επέστρεφε στην πρωτεύουσα, συνεχίζοντας να δουλεύει ως εταίρα, μέχρι να έρθει σε επαφή με τα διδάγματα του Ταοϊσμού και να γίνει ιέρεια. Κλείστηκε σε γυναικεία μονή, ο ταραχώδης βίος της δεν θα είχε ωστόσο αίσιο τέλος: σε έναν καυγά της με μια υπηρέτρια της μονής, θα τη σκότωνε και θα την έθαβε στην αυλή, με το πτώμα να εντοπίζεται λίγο αργότερα. Η Yu Xuanji θα καταδικαζόταν σε θάνατο με αποκεφαλισμό, αν και ποτέ δεν αποδείχτηκε ότι εκείνη είχε σκοτώσει πράγματι την άτυχη υπηρέτρια...

                        Θεοδώρα (500-548)Από εταιρία, αυτοκρατόρισσα του Βυζαντίου

Η Θεοδώρα ξεκίνησε να δουλεύει σε οίκο ανοχής της Κωνσταντινούπολης όταν ήταν ακόμα παιδί, Μέχρι τα 14 της χρόνια, θα κέρδιζε φήμη από τα γυμνά της σόου στον ιππόδρομο, ενώ στα 20 της, όταν την εγκατέλειψε ο εραστής της, θα στρεφόταν για παρηγοριά στη θρησκεία. Υιοθέτησε μια απλή χριστιανική ζωή, εξασκώντας την «ταπεινή» τέχνη του γνεσίματος μαλλιού, όταν και θα έμπαινε στο ερωτικό μάτι του Ιουστινιανού, διαδόχου του βυζαντινού θρόνου. Οι δυο τους παντρεύτηκαν το 525, ενώ δύο χρόνια αργότερα το ζεύγος θα ανέβαινε στο ύπατο αξίωμα της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Η Θεοδώρα θα γινόταν προοδευτικά η πλέον ισχυρή γυναίκα της βυζαντινής ιστορίας, εγκαινιάζοντας μια σειρά μέτρων προς όφελος των δικαιωμάτων της γυναίκας, όπως η θανατική ποινή για βιασμό, το δικαίωμα στο διαζύγιο και την κατοχή περιουσίας από τη γυναίκα κ.λπ. Παρά το γεγονός ότι έκανε πολλές καλές πράξεις, σύμφωνα με κάποιους μελετητές η Θεοδώρα μπορούσε να μετατραπεί σε αδίστακτη και κακόβουλη γυναίκα όταν απειλούταν, δηλητηριάζοντας ή βασανίζοντας τους εχθρούς της. Θα πέθαινε σε ηλικία 49 ετών...

http://sarotiko.blogspot.it/2013/02/blog-post_4223.html

Ανορθόδοξα πράγματα που επηρεάζουν τις αποφάσεις μας!

Τι κάνετε όταν βρίσκεστε αντιμέτωποι με μια σημαντική απόφαση; Εξετάζετε προσεκτικά τα δεδομένα, ζητάτε την συμβουλή όσων εμπιστεύεστε, ψάχνετε στον δρόμο για σημάδια που θα σας δώσουν ένα κλου; Σκεφτήκατε, μήπως, να ανεβάσετε την ένταση της μουσικής, να ακολουθήσετε το ένστικτό σας ή να… καθυστερήσετε λίγο την επίσκεψη στην τουαλέτα; Οκτώ έρευνες διακεκριμένων πανεπιστημίων ανά τον κόσμο επιμένουν ότι υπάρχουν οκτώ ανορθόδοξοι μεν, αλάνθαστοι δε τρόποι να λαμβάνετε σωστά αποφάσεις. Σημειώνετε;

Η ώρα της ημέρας: Ξυπνάτε το πρωί και διαλέγετε τι ρούχα θα φορέσετε, τι θα φάτε για πρωινό, σε ποια λωρίδα κυκλοφορίας θα κινηθείτε, τι ώρα θα τηλεφωνήσετε στη μαμά σας. Χωρίς να το συνειδητοποιείτε, λαμβάνετε καθημερινά εκατοντάδες μικρές και μεγαλύτερες αποφάσεις, οι οποίες σας κουράζουν, με αποτέλεσμα να μην είστε καθόλου καλοί στη λήψη αποφάσεων στο τέλος της ημέρας. Κι αν δεν μας πιστεύετε έρευνα πραγματοποιήθηκε το 2011 σε 1.100 δικαστές, και απέδειξε ότι οι εφέσεις που ασκούνταν το πρωί είχαν πολύ περισσότερες πιθανότητες να γίνουν δεκτές από τις απογευματινές, οι οποίες «προσέκρουαν» στην κούραση των δικαστών.

Η κύστη σας: Ναι, ακούγεται περίεργο. Σύμφωνα, όμως, με ένα πείραμα η… ανάγκη μας να επισκεφτούμε την τουαλέτα μας κάνει πιο υπομονετικούς, και μας βοηθά να λαμβάνουμε ορθότερες αποφάσεις. Κατά τη διάρκεια του πειράματος, μια ομάδα εθελοντών ήπιε πέντε ποτήρια νερό, ενώ μια δεύτερη ήπιε απλώς μερικές γουλιές. Σαράντα λεπτά αργότερα (που είναι περίπου ο χρόνος που χρειάζεται το νερό για να φτάσει στην ουροδόχο κύστη) αξιολογήθηκε η αυτοσυγκράτηση των συμμετεχόντων: Μπορούσαν να επιλέξουν ανάμεσα σε ένα χρηματικό έπαθλο 16 δολαρίων, το οποίο θα λάμβαναν την ίδια ημέρα, και σε ένα 30 δολαρίων, το οποίο θα λάμβαναν τριανταπέντε μέρες αργότερα. Στην πλειοψηφία τους, οι εθελοντές του πρώτου γκρουπ επέλεξαν να… κρατηθούν για το μεγαλύτερο έπαθλο, ενώ εκείνοι του δεύτερου επέλεξαν «κάλλιο πέντε και στο χέρι».

Ο θυμός: Σας φαίνεται προφανές; Κι όμως, δεν είναι αυτό που νομίζετε: Ο Wesley Moons, ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, και η συνεργάτιδά του Diane Mackie απέδειξαν, μέσα από μία σειρά πειραμάτων απέδειξαν ότι στην πραγματικότητα ο θυμός μας κάνει να σκεφτόμαστε πιο αναλυτικά, να εξετάζουμε πιο προσεκτικά όλα τα δεδομένα και να παίρνουμε ορθότερες αποφάσεις. Αρκεί, βέβαια, η απόφαση που λαμβάνουμε εν βρασμώ να μην συνδέεται άμεσα με το αντικείμενο του θυμού μας.

Η μουσική: Έρευνα που πραγματοποιήθηκε το 2009 έδειξε ότι οι συμμετέχοντες που άκουγαν πιο «γρήγορη», uptempo μουσική ήταν καλύτεροι στην λήψη αποφάσεων από εκείνους που σκέφτονταν ενώ έπαιζε slow μουσική στο background. Τα αποτελέσματα, μάλιστα, δεν διαφοροποιούνταν ανάλογα με το πόσο απλές ή περίπλοκες ήταν οι αποφάσεις που κλήθηκαν να λάβουν οι συμμετέχοντες στο πείραμα.

Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας

Η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή.
Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη Αργία. Γρήγορα, όμως, η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχασε το πολιτικό της υπόβαθρο και εορτάζεται ως έκφραση συμπαθείας των ανδρών προς τις γυναίκες, με προσφορά λουλουδιών και δώρων.
Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος στη Δύση τη δεκαετία του '60 αναζωογόνησε τη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας, που από το 1975 διεξάγεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με αιχμή του δόρατος την ανάδειξη των γυναικείων προβλημάτων και δικαιωμάτων.


Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/worldays/4#ixzz2MuP0L2dY

Paperman - Full Animated Short Film

Το Paperman του σκηνοθέτη John Kahrs είναι υποψήφιο για το βραβείο της Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων Μικρού Μήκους στα φετινά Όσκαρ, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως εισάγει μια πρωτοποριακή τεχνική που συνδυάζει αρμονικά τα γραφικά που δημιουργούνται στον υπολογιστή, με τις χειρόγραφες τεχνικές.