...Η σωστή απόσταση...

Δίχως αμφιβολία το "La giusta distanza" είναι η καλύτερη ταινία του Carlo Mazzacurati, η οποία όμως δεν εχει έρθει στην Ελλάδα, (παρά μόνο προβλήθηκε μια φορά στο Φεστιβάλ Ιταλικού Κινηματογράφου), ενώ έχει αποσπάσει σωρεία βραβείων, ως καλύτερη ταινία, σκηνοθεσίας, σεναρίου, πρώτου και δεύτερου πρωταγωνιστικού ρόλου, βραβείο φωτογραφίας (πανέμορφα τοπία), μουσικής, κλπ.. στα φεστιβάλ όπου έβαλε μέρος στην Ιταλία.
Ο σύγχρονός Ιταλικός κινηματογράφος την τελευταία δεκαετία έχει ρίξει τα δίχτυα του πλέον και στο νεο-νουάρ είδος. Ή καλύτερα σε δραματικές ταινίες με ανατροπές νουάρ τύπου. Ένα παράδειγμα αποτελεί και ετούτη η ταινία, καθώς και άλλες, όπως εξάλλου και το La ragazza del lago.
Η Mάρα(Valentina Lodovini), νέα και εμφανίσιμη δασκάλα καταφτάνει σε ένα χωριό της επαρχίας του Βένετο, στην Βόρεια Ιταλία για να αναπληρώσει πρώην συνάδελφο της. Σκορπάει ερωτικό ρίγος στον ανδρικό πληθυσμό και προκαλεί αναστάτωση παρά την συνεσταλμένη και χαμηλών τόνων παρουσία της. Ανάμεσα στους πολιορκητές άντρες είναι ο έγγαμος καρχαρίας του χωριού, που της προσφέρει πλούσια υλικά ανταλλάγματα. Ο ευπαρουσίαστος φρεσκοαρραβωνιασμένος οδηγός του τοπικού λεωφορείου. Ο Χασάν(Ahmed Hefiane), ένας μετανάστης εξ Ανατολής. Ο οποίος με τα λιγότερα θάρρη, ελέω και της συνηθισμένης απόρριψης που βιώνουν οι μετανάστες, την παρακολουθεί κατασκηνώνοντας έξω απ' το σπίτι της. Και τέλος, ο Giovanni, ένας φιλόδοξος νεαρός δημοσιογράφος, ο αφηγητής της ταινίας, που δουλεύει στο συνεργείο του Χασάν. Φιλικός στις νέες τεχνολογίες, που διαπράττει ηλεκτρονικό έγκλημα παρακολουθώντας την αλληλογραφία της. Παρά την αχαλίνωτη φαντασία των αντρών, η Mara δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος. Που επιζητεί, όπως όλοι, λίγη επικοινωνία και φιλικότητα στην νέα καθημερινότητα της. Πέρα από κάθε προσδοκία και παρά την αρχική αναμεταξύ τους ένταση, η Μάρα γνωρίζει καλύτερα τον Χασάν και αποκτούν μια ανθρώπινη ερωτική σχέση. Ωστόσο, η Μάρα θα βρεθεί δολοφονημένη λίγο πριν την οριστική αναχώρηση της απ' το χωριό. Ο Χασάν γίνεται εύκολος στόχος για το δικαστήριο και τους λοιπούς φορείς εξουσίας. Όμως ο Giovanni, κόντρα στους άρχοντες και στις ρατσιστικές προκαταλήψεις της κοινότητας, θα διερευνήσει μόνος του για να ανακαλύψει τον δολοφόνο του στυγερού εγκλήματος.
Η θεματική της "Σωστής Απόστασης" θα μπορούσε δυνητικά να αντιστοιχεί στη θεματική μιας μεγάλης ταινίας. Στους σκοπούς του Carlo Mazzacurati είναι να αναδείξει την αποξένωση ως σύγχρονο φαινόμενο. Να παρουσιάσει την εικονική ζωή που, μέσω των νέων τεχνολογιών, διογκώνεται έναντι της πραγματικής ζωής. Καθώς και να παρουσιάσει την ανθρώπινη πλευρά των ατόμων, κόντρα στις τεχνητές εικόνες που κατασκευάζει η φαντασία ενός κάποιου εγκέφαλου. Στις προθέσεις του σκηνοθέτη είναι ακόμα να καταδείξει τις ρατσιστικές προκαταλήψεις που αντιμετωπίζουν οι κοινωνικά ασθενέστεροι. Και όλα αυτά υπό την αιχμηρή ματιά ενός φιλόδοξου και ευαισθητοποιημένου δημοσιογράφου, που αποσκοπεί στο να δώσει έναν άλλο ορισμό στη λέξη δημοσιογραφία.

Την ποινική δίωξη του Πρωθυπουργού ζητά ο τ. Πρόεδρος του Αρείου Πάγου

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του πρώην Προέδρου του Αρείου Πάγου Βασίλειου Κόκκινου, αναδημοσιεύουμε από την εφημερίδα «Αξία»:

…Έχει καταλυθεί η Δημοκρατία και το Σύνταγμα από την παρούσα Κυβέρνηση

Υπογραφές 30 βουλευτών της αντιπολίτευσης είναι αρκετές, για την ποινική δίωξη του Πρωθυπουργού βάσει του Συντάγματος

Οι ευθύνες του Προέδρου της Δημοκρατίας…

Η ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΙΜΩΡΗΤΕΑ

Κατά τον Ποινικό Κώδικα (άρθρο 162), όποιος εξαπατά εκλογέα, με οποιονδήποτε τρόπο, για να μεταβάλει το εκλογικό του φρόνημα, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών και με χρηματική ποινή. Ο πρωθυπουργός μας υποσχέθηκε στον ελληνικό λαό προεκλογικώς, κατά την ομιλία του στη Θεσσαλονίκη, στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2009, ότι υπάρχουν χρήματα και θα δώσει αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, ανώτερες του πληθωρισμού.

Όμως αμέσως μετά τις εκλογές μείωσε μισθούς και συντάξεις, έπραξε δηλαδή το αντίθετο εκείνου που είχε υποσχεθεί. Ο αντιπρόεδρος του, για να δικαιολογήσει την εξαπάτηση του ελληνικού λαού, είπε ότι όλα τα κόμματα δεν τηρούν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις. Άλλο είναι να προσπαθήσει ένα κόμμα να εκτελέσει το προεκλογικό του πρόγραμμα και να μην επιτύχει, και άλλο να μην επιχειρήσει καν την εφαρμογή του και από την πρώτη στιγμή να εφαρμόσει πολιτική αντίθετη του προγράμματος του.

Μετά τις εκλογές, προς δικαιολόγηση της καταφανούς εξαπατήσεως των Ελλήνων, ο πρωθυπουργός μας ισχυρίστηκε ότι δήθεν αγνοούσε την πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας. Ψεύδεται. Ένας πολιτικός που ήταν υπουργός όλων των κυβερνήσεων του πατρός του, εμπνευστού της υπερχρεώσεως της χώρας, όπως και των κυβερνήσεων του κ. Σημίτη, είναι αδύνατον να αγνοεί την οικονομική κατάσταση της χώρας.

Περαιτέρω, αποκαλύφθηκε πρόσφατα σε βιβλίο του πρώην υπουργού των Οικονομικών της Γερμανίας, κ. Steinmayer, ότι τον είχε ενημερώσει απολύτως για τα οικονομικά της Ελλάδος και ο κ. Παπανδρέου τού απήντησε ότι θα σκεφθεί αν θα διεκδικήσει την πρωθυπουργία. Εξάλλου, ο κ. Αλμούνια εδήλωσε ότι πολύ προ των εκλογών, είχε ενημερώσει τους αρχηγούς των δύο μεγάλων κομμάτων της Ελλάδος για την οικονομική της θέση. Το αυτό δήλωσε και ο κ. Προβόπουλος. των μηνιαίων εκθέσεων του οποίου αδύνατο να λαμβάνει, και ελάμβανε, γνώση ο κ. Παπανδρέου.

Πέραν τούτων, ο τελευταίος, σε συνέντευξή του προς τον κ. Κούλογλου, προ των εκλογών, είχε πει ότι όποια χώρα κατέφυγε στο ΔΝΤ καταστράφηκε και ο λαός της εξαθλιώθηκε. Όμως. από πρόσφατη συνέντευξη του πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ, κ. Στρος-Καν, έγινε παγκοσμίους γνωστό ότι ο κ. Παπανδρέου, προ των εκλογών, συζητούσε μαζί του υπογείως, για το πώς θα υπαχθεί η Ελλάδα στο ΔΝΤ.

Υπογραμμίζεται ότι ο κ. Παπανδρέου δεν έδωσε καμία πειστική εξήγηση έως σήμερα αναφορικά με τον λόγο για τον οποίο παρέλειψε να δανεισθεί, αμέσως μετά την εκλογή του, όσα ποσά χρειαζόταν η χώρα. με χαμηλά επιτόκια, όπως όφειλε να πράξει. Αντί τούτου, εδήλωνε σε διεθνή ακροατήρια, ότι ο ελληνικός λαός είναι διεφθαρμένος και η οικονομία του πνέει τα λοίσθια, έχουσα την πορεία του «Τιτανικού». Μετά τις δηλώσεις του αυτές, για τις οποίες επίσης δεν έχει δώσει καμία εξήγηση, άρχισε η αύξηση των επιτοκίων δανεισμού της Ελλάδος και έφτασαν τα spreads από 250 μονάδες σε 3.200!

Επίσης, δεν εξήγησε έως τώρα, γιατί δεν δέχθηκε το δάνειο 20 δισ. ευρώ, που του προσφέρθηκαν επιπλέον των 7 δισ. που έλαβε η χώρα, με χαμηλό επιτόκιο. Από όλα αυτά προκύπτει κραυγαλέα η προσωπική ποινική ευθύνη του κ. πρωθυπουργού. Θα έπρεπε, επομένως, σύμφωνα με το Σύνταγμα τριάντα (30) βουλευτές της αντιπολιτεύσεως, αντί να φλυαρούν ασκόπως προς παραμυθίαν του πενομένου ελληνικού λαού, να ζητήσουν με έγγραφό τους την άσκηση της νομίμου ποινικής διώξεως κατά του υπαίτιου, σύμφωνα με το Σύνταγμα.

Συγχρόνως όμως, έχει καταστεί πασιφανές ότι η κυβέρνηση, μη εφαρμόσασα το προεκλογικό της πρόγραμμα και αθετήσασα τις υποσχέσεις της προς τον λαό, αποστέρησε εαυτήν του θεμελίου του δημοκρατικού πολιτεύματος, κατ’ άρθρον 1 παρ. 2 του Συντάγματος, ήτοι της λαϊκής κυριαρχίας. Ως εκ τούτου, οι αποφάσεις της και οι νόμοι της, ιδιαιτέρως δε αυτοί περί υπερφορολογήσεως των Ελλήνων και περί εκτάκτου εισφοράς και τέλους ακινήτων, είναι αντίθετοι προς το Σύνταγμα.

Τόσο για τον ως άνω λόγο. όσο και διότι παραβιάζουν τα άρθρα του Συντάγματος 78 παρ. 2, περί απαγορεύσεως της αναδρομικής φορολογίας. 5 παρ. 10 που καθιερώνει την αρχή της συμμετοχής των πολιτών στα δημόσια βάρη αναλόγως το)ν οικονομικών δυνάμεών των, δηλαδή των εισοδημάτων των, 4 παρ. 2, που επιβάλλει την αρχή της ίσης μεταχειρίσεως των πολιτών και 36 παρ. 1 περί παροχής εννόμου προστασίας.

Ένας πολίτης με ένα διαμέρισμα 150 τετραγωνικών και ετήσιο εισόδημα 5.000 ευρώ θα πληρώσει το ίδιο τέλος ακινήτου με εκείνον που είναι ιδιοκτήτης ομοίου ακριβώς διαμερίσματος, στην αυτή θέση, και έχει ετήσιο εισόδημα 200.000 ευρώ. Ανατίθεται η είσπραξη του τέλους τούτου στη ΔΕΗ, ενώ η Ολομέλεια του Συμβουλίου Επικρατείας έχει αποφανθεί, στην περίπτωση των παρκόμετρων του Δήμου, ότι δεν δύναται να ανατεθεί σε ανώνυμη εταιρεία εισπρακτική εξουσία του Δημοσίου.

Ο κ. Βενιζέλος χαρακτήρισε την έκτακτη φορολόγηση των ακινήτων ως τέλος, ενώ γνωρίζει ότι τούτο δεν είναι ανταποδοτικό και τα περί διασώσεως της περιουσίας των παιδιών και εγγονών μας διά της φορολογίας αυτής είναι απλώς μυθεύματα υπερβολικής φαντασίας. Καταργείται η δυνατότητα προσφυγής στη Διοικητική Δικαιοσύνη με την υποχρεωτική καταβολή του 50% της οφειλής και του δικαιώματος του εφόρου να ζητήσει τη μη αναστολή της πράξεως επιβολής φόρου.

Στον αδυνατούντα να καταβάλει το τέλος ακινήτου δεν επιβάλλεται η συνήθης συνέπεια των φορολογικών παραβάσεων, αλλά η διακοπή της παροχής του ρεύματος, με συνέπεια να κοπεί τούτο σε μια πτωχή οικογένεια της Χίου με έξι (6) παιδιά, την ώρα που κοινωνικοί φορείς ζητούν από τους Έλληνες τον περιορισμό της υπογεννητικότητας. Αλλά η σημερινή κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για το μέλλον της Ελλάδος. Για αυτό και διευκολύνει και συνιστά τη μετάβαση των νέων σε άλλες χώρες για να εργασθούν. Θα μείνουν έτσι στην Ελλάδα οι γέροντες συνταξιούχοι με τη γνωστή μοίρα τους. Αυτό δεν είναι έγκλημα κατά της χώρας;

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αντί να συνιστά επιείκεια προς τους μη έχοντες, θα έπρεπε, κατά τα άρθρα 35 παρ. 2 εδ. δ’ και 42 του Συντάγματος, να αναπέμψει στη Βουλή τους άνω αντισυνταγματικούς νόμους της κυβερνήσεως, η οποία έχει απολέσει το θεμέλιο της Δημοκρατίας, μη εφαρμόσασα το προεκλογικό πρόγραμμά της.

Ναι μεν έχει κακώς καταργηθεί το προνόμιο του ανωτάτου άρχοντος να προκηρύσσει εκλογές σε περίπτωση δυσαρμονίας μεταξύ κυβερνήσεως και λαϊκού φρονήματος, παραμένει όμως το άνω προνόμιο της αναπομπής στη Βουλή αντισυνταγματικών νομοσχεδίων. Αν αυτό δεν ασκηθεί τώρα, πότε θα εφαρμοστούν οι άνω διατάξεις;

Το κράτος στην ουσία έχει καταλυθεί. Καταλαμβάνονται τα υπουργεία από πολίτες και οι υπουργοί αναζητούν καταλλήλους χώρους για να συναντήσουν τους εκπροσώπους της τρόικας. Εμποδίζεται η λειτουργία των χειρουργείων του Αντικαρκινικού Νοσοκομείου «ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ» και η Διοίκηση δεν αποτολμά να ζητήσει την επέμβαση της Εισαγγελίας. Και ο υπουργός των Οικονομικών καλεί τους Έλληνες να πληρώσουν φόρους για να καταβληθούν μισθοί και συντάξεις του Νοεμβρίου.

Ώστε το δάνειο των 110 δισ. ευρώ του Μνημονίου έγινε μόνο για να πληρωθούν οι τοκογλύφοι δανειστές μας; Και χάριν αυτών το δημόσιο χρέος μας μέσα σε δύο χρόνια έφθασε το 150% του ΑΕΠ;.

 http://www.otyposnews.gr

 

Η πρωτοποριακή Γερτρούδη Στάιν

Στις αρχές του 20ού αιώνα, το παριζιάνικο σαλόνι της συγγραφέως Γερτρούδης Στάιν και των αδελφών της φιλοξενούσε έργα που τότε θεωρούνταν σχεδόν αδιάφορα. Εναν αιώνα μετά, η συλλογή τους εκτίθεται στο Γκραν Παλέ και δοξάζεται ως η απαρχή του μοντερνισμού
Οταν το 1933 η Γερτρούδη Στάιν δημοσίευσε την «Αυτοβιογραφία της Αλις Μπ. Τόκλας» κατόρθωσε, εσκεμμένα ή όχι, να προκαλέσει εκνευρισμό σε ορισμένα συγγενικά της πρόσωπα. Οχι γιατί αφηγούνταν τη ζωή της με τη διά βίου σύντροφό της - η συγγραφέας έχει σήμερα τη φήμη ότι εκείνη καθιέρωσε τον όρο gay για τους ομοφυλόφιλους και σε εκείνο το έργο δεν αναφερόταν για πρώτη φορά ανοιχτά στις ερωτικές της προτιμήσεις.
Ούτε γιατί το βιβλίο περιέγραφε τα πρώτα της χρόνια στο Παρίσι, όταν το διαμέρισμα της στην οδό Φλερί ήταν το πιο ξακουστό καλλιτεχνικό κέντρο των αρχών του 20ού αιώνα. Οι αναγνώστες διάβαζαν απλώς για τα σουαρέ της όταν οι καλεσμένοι συναγελάζονταν με πρωτοποριακούς καλλιτέχνες, συγγραφείς και συλλέκτες σε δωμάτια διακοσμημένα με πίνακες ζωγραφικής, τους οποίους η Γερτρούδη είχε συγκεντρώσει και προωθήσει: Ρενουάρ, Γκογκέν, Σεζάν, Τουλούζ-Λοτρέκ, Ματίς, Πικάσο ή Χουάν Γκρις.
Ο λόγος που ο απολογισμός από εκείνη την περίοδο είχε κάνει τα μάγουλα των μελών της οικογένειας Στάιν σχεδόν να κοκκινίσουν από οργή ήταν ότι η Γερτρούδη υπονοούσε πως είχε ανακαλύψει μόνη της τον Ματίς και τον Πικάσο, υποβαθμίζοντας τη συμβολή των δύο αδελφών της Λέο και Μάικλ ή της συζύγου του δεύτερου, της Σάρας. Στην πραγματικότητα, όλοι οι Στάιν είχαν αποκτήσει κάποιο έργο των άγνωστων ακόμα ζωγράφων και όλοι τους, τους είχαν υποστηρίξει οικονομικά και ηθικά. Τόσο που ο Λέο σχολίασε δηκτικά την τάση της αδελφής του να παραλείψει τους συγγενείς της από την ιστορία. «Στην ουσία, όλα όσα λέει για τις δραστηριότητές μας πριν από το 1911 είναι ψευδή, και σε γεγονότα και σε συμπεράσματα», έλεγε ο αδικημένος αδελφός, σύμφωνα με ορισμένους μελετητές. «Θεέ μου, τι ψεύτρα που είναι!».
Τα καλλιτεχνικά κατορθώματα της οικογένειάς της, δεν είναι επτασφράγιστα μυστικά. Μορφωμένοι και ευκατάστατοι μεσοαστοί, με ρίζες στην Πενσυλβάνια, οι Στάιν ζούσαν στο Σαν Φρανσίσκο έχοντας αρκετά λεφτά, αλλά όχι πάρα πολλά. Είχαν εβραϊκή καταγωγή αλλά δεν ήταν και φανατικοί. Ηταν ο Λέο που τους έδωσε το έναυσμα να εγκατασταθούν στη Γαλλία το 1902, όταν έφτασε στο Παρίσι έπειτα από σπουδές Ιστορίας της Τέχνης στη Φλωρεντία. Ακολούθησαν η Γερτρούδη, ο Μάικλ και η Σάρα. Ολοι τους, αδιαφορώντας για το συμβατικό γούστο της εποχής τους, άρχισαν να συλλέγουν τα πιο πρωτοποριακά έργα της εποχής φιγουράροντας σύντομα ως κεντρικές μορφές της αναδυόμενης αβάν γκαρντ σκηνής. Εδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πρώιμη ζωγραφική του Ματίς και του Πικάσο, ενώ ήταν οι πρώτοι που αγόρασαν τους πίνακές τους και έχτισαν ισχυρές φιλίες μαζί τους. Τα δύο σπίτια τους (του Λέο και της Γερτρούδης στην οδό Φλερί, της Σάρα και του Μάικλ λίγο πιο κάτω στην οδό Μαντάμ) άνοιγαν τις πόρτες τους κάθε Σάββατο απόγευμα σε όλους όσοι επιθυμούσαν να γνωρίσουν και να «συνομιλήσουν» με τα νέα, πρωτοποριακά κινήματα που έκαναν τότε τα πρώτα τους βήματα.
Τον κύκλο διεύρυναν συγγραφείς όπως ο Φ.Σ. Φιτζέραλντ ή ο Ερνεστ Χέμινγουεϊ, ενώ το «παρών» έδιναν ακόμα πολλοί δημιουργοί, συλλέκτες, γκαλερίστες, φίλοι ή απλοί περίεργοι. Σύντομα εκείνα τα salons, που τα μνημόνευσε ακόμα και ο Γούντι Αλεν στην τελευταία του ταινία «Μεσάνυχτα στο Παρίσι», έγιναν ζωτικά κέντρα στην ανάπτυξη του μοντερνισμού.

Εσύ με ποιόν είσαι;

Με ποιόν είσαι; Εσένα ρωτάω που τώρα διαβάζεις. Είσαι με τους πολιτικούς ή είσαι με τους συνδικαλιστές; Μην προσπαθήσεις να υπεκφύγεις με απαντήσεις του τύπου «εξαρτάται» γιατί δεν έχουμε πολύ χρόνο. Στην κάλπη άλλωστε δεν ρίχνεις το ημερολόγιο σου –ποιοι με πίκραναν και γιατί – ρίχνεις μόνο ένα ψηφοδέλτιο. Επανέρχομαι λοιπόν. Με ποιόν είσαι; Είσαι με τους πολιτικούς που οδήγησαν τη χώρα στην χρεωκοπία; Ή είσαι με τους συνδικαλιστές που υπερασπίζονται τα προνόμια των συντεχνιών τους;

Για να σε βοηθήσω να επιλέξεις, θα περιηγηθούμε για λίγο στα δύο στρατόπεδα. Από εδώ λοιπόν οι πολιτικοί. Αυτοί που ανέλαβαν να διαχειριστούν ένα από τα πιο προνομιακά οικόπεδα του πλανήτη και το κατάντησαν ντροπή του δυτικού κόσμου. Ξέρω τι θα πείτε. Ότι δεν φταίνε το ίδιο όλοι οι πολιτικοί. Σωστό. Την κύρια ευθύνη την έχουν οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Αυτοί που διαχειρίστηκαν κυβερνητική εξουσία δηλαδή. Τα υπόλοιπα κόμματα όμως τόσες δεκαετίες τι έκαναν; Πότε το μικρό αγαπημένο σου κόμμα, σου είπε κάτι συγκεκριμένο για όλα αυτά που σήμερα ζεις; Για τα χρέη, τα δάνεια, την κατάρρευση; Για την μειωμένη παραγωγή και την αυξημένη κατανάλωση; Για να γίνω και εγώ λίγο λαϊκιστής: Ποιό κόμμα μίλησε ποτέ για τα κρυμμένα δισεκατομμύρια της Ελβετίας;

Όλοι χρησιμοποίησαν τη θέα που τους προσφέρει η Βουλή για να δουν μέχρι που μπορούν να επεκτείνουν τη δική τους εξουσία. Τα υπόλοιπα δεν τους ενδιέφεραν. Δεν ήθελαν να γίνουν δυσάρεστοι; Ήταν ανίκανοι να δουν τα σημάδια; Το συμπέρασμα δεν αλλάζει. Κανένας– αριστερός, δεξιός ή κεντρώος - δεν μας είπε για όλα αυτά που ζούμε. Και κάτι «τρελοί» που κάτι ψέλλισαν, διώχτηκαν αμέσως από τους «μηχανισμούς».  Το ότι επιπλέον τα κυβερνητικά κόμματα έκαναν όλες τις λάθος κινήσεις και βούλιαξαν ακόμη περισσότερο τη χώρα, ναι αυτό αφορά τα κόμματα εξουσίας. Δεν είμαστε λοιπόν με το πολιτικό σύστημα. Αλλά αυτό ήταν εύκολο.

Πάμε τώρα στους συνδικαλιστές. Να δούμε πρώτα ποιοι είναι επικεφαλής. Κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας είναι όλοι αυτοί που τώρα έχουν βγει στους δρόμους και μας καλούν σε συστράτευση. Μέχρι να ξεσπάσει η κρίση είχαν ελευθέρας σε όλα τα πολιτικά θεάματα. Στα υπουργικά σαλόνια έπιναν και έτρωγαν. Και στα κομματικά συνέδρια «αντάλλασαν» τις ψήφους τους με προνόμια και θέσεις. Έδιναν και ένα «κόκκαλο» στην «αριστερή αντιπολίτευση» και όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Δείτε αν θέλετε και τις επιχορηγήσεις των συνδικάτων από το κράτος. Άδικα έπεσε όλη η ρετσινιά στην ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ, «άτοκα δάνεια» έπαιρνα τα ισχυρά συνδικάτα. Αυτός ήταν ο κανόνας. Όχι μόνο για την εποχή που «λεφτά υπήρχαν» αλλά και τώρα με την τρόικα. Η μεγαλύτερη κυριακάτικη εφημερίδα αποκάλυψε (στις 9 Οκτωβρίου) ότι το σωματείο των εφοριακών πήρε τον Δεκέμβριο του 2010 έκτακτη ενίσχυση αρκετών εκατομμυρίων ευρώ. Και δεν είναι βέβαια μόνο τα λεφτά. Ο Γιώργος Κύρτσος δημοσιοποίησε ενδιαφέροντα στοιχεία για το πώς προσλήφθηκαν στους δήμους τα κορυφαία στελέχη της ΠΟΕ ΟΤΑ. Ποιους πολιτικούς είχαν «φίλους», ποιους δημάρχους είχαν συγγενείς και σε ποια γραφεία δούλευαν (όχι, στην αποκομιδή των σκουπιδιών δεν ήτανε). Και τώρα τους ακούς να μαλώνουν στα «παράθυρα» για το ποιό ΠΑΣΟΚ είναι καλύτερο. Το δικό τους ή του Βενιζέλου; Λες και η κοινωνία είναι υποκατάστημα του ΠΑΣΟΚ. Και δεν είναι μόνο τα λεφτά και τα ρουσφέτια είναι και τα αιτήματα. Οι (προστάτες του λαού) δικηγόροι απεργούν όχι γιατί στη χώρα δεν υπάρχει δικαιοσύνη αλλά γιατί ανοίγει το κλειστό τους επάγγελμα. Οι (προστάτες των παιδιών μας) καθηγητές κάνουν στάση εργασίας στα σχολεία που σταματούν οι καταλήψεις...
Εν ολίγοις λοιπόν και για να τελειώνουμε, τα στρατόπεδα δεν είναι δύο. Δεν είναι από εδώ οι πολιτικοί και από εκεί οι συνδικαλιστές. Το στρατόπεδο είναι ένα. Το παλιό σύστημα εξουσίας. Στο κάδρο είναι μαζί οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές. Σαν μέγγενη λειτούργησαν, όλα  αυτά τα χρόνια, στο σώμα της κοινωνίας. Ναι ξέρω τι θα μου πεις αναγνώστη μου. Μόνο αυτοί; Όχι, είναι και δημοσιογράφοι (επί αυτού θα τα πούμε αναλυτικά τις επόμενες μέρες), επιχειρηματίες (αυτοί που κερδοσκόπησαν με τα κρατικά έργα), διανοούμενοι και καλλιτέχνες (που έγιναν γελωτοποιοί στην αυλή της εξουσίας)… Α, να μη ξεχάσω και τους δεσποτάδες που ευλογούσαν τόσα χρόνια τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό.  Και είναι αστεία η προσπάθεια των «συνδαιτυμόνων» της εξουσίας να εμφανίζονται αντιστασιακοί τώρα που το σκάφος βουλιάζει. «Μαζί τα φάγατε» λοιπόν και «μαζί θα πέσετε». Βεβαίως κάποια από τα πρόσωπα του παλιού συστήματος –κάποιες εξαιρέσεις τέλος πάντων-  θα φανούν χρήσιμοι στη νέα Ελλάδα. Όπως όμως συμβαίνει με τις παλιές οικοδομές. Να πάρουμε ένα  παράθυρο, ένα αγκωνάρι , τα μάρμαρα… τα υπόλοιπα υλικά όμως θα είναι καινούργια. Αλλιώς «νέα Ελλάδα» δεν θα υπάρξει.

http://www.protagon.gr/